نارام سرجون در مقاله ای با رسوا کردن عربستان و قطر اعلام کرد، زمانی بود که اسرائیل از اقدامات شهادت طلبانه وحشت داشت اما امروز با حمایت عربستان و قطر ناآرامی را به جهان عرب منتقل کرده و اکنون شاهد انفجارهای انتحاری در دمشق هستیم که پول آن را قطر و عربستان تامین می کنند.

نویسنده نوشت: من از کسانی نیستم که دعوت به خشم کنم و از کسانی نیستم که وقتی روی اعصابم می روند خشمگین شوم اما عادت ندارم که باب عقل را ببندم اگر مجانین شر مرا بخواهند. بلکه کاملا با لباس رزم روبه روی آنان ظاهر می شوم و آماده مبارزه می شوم. گاهی عقل حکم می کند که برای متوقف کردن مجنون ها به جنگ بروی. زیرا برخی انواع جنون را جنگ آغاز می کند اما بسیاری از جنون ها را سلاح به جاده صواب بازمی گرداند.

نارام سرجون افزود: چند روز گذشته تصاویری از سواحل تل آویو به دستم رسید که مملوء از جهانگردان خوشحال و اسرائیلی هایی بود که روی صندلی ها آرمیده بودند و نوشیدنی های خود را سر می کشیدند... چهره ها خیلی آرام بود... همه انفجارهایی که گریبان اسرائیلی ها را در تل آویو می گرفت، اکنون به خیابان های دمشق و بغداد رسیده است. همه آشوبی که در شهرکهای اسرائیلی در زمان انتفاضه فلسطین برای آزادی شکل می گرفت، اسرائیلی ها با درایت آن را با همان شعار به جهان عرب منتقل کردند. شعار آزادی همان شعار است اما مردم همان مردم نستند و اندیشه ها آلوده شده است... می توانید مشاهده کنید که در زمان انتفاضه فلسطین  شهرک نشین ها فوج فوج به هر گوشه ای فرار کردند و اکنون از همه جا بازگشته اند و مشغول کار [و زندگی] هستند... بلکه اطلاعیه های تاسیسات عمرانی [در اسرائیل] دوباره افزایش یافته است... اسرائیل موفق شد و از فاجعه به سوی زندگی حرکت کرد تا دوباره سوار همان خر شیطانی شود که اسمش بهار عربی است.

اما اسرائیلی ها نجات خود را مدیون عربستان و قطر هستند. [باور کنید] اغراق نمی کنم اگر بگویم که بزرگترین عملیات نجات در اسرائیل، عملیاتی است که قطری ها و حاکمان حجاز آن را هدایت کردند. تونل هوایی که در ابتدای جنگ 67 آمریکایی ها برای نجات اسرائیلی ها باز کردند، هیچگاه به پل زندگی و بقا و نجاتی که حکام سعودی و قطری برای اسرائیل فراهم کردند نمی رسد. آن هم پس از آنکه اسرائیل پس از پیروزی های نیروهای مردمی مقاومت که بزرگتر از دستاوردهای 1973 بود، در معرض هلاکت قرار گرفت. همچنانکه در قدس خیابانی به نام  انور سادات و ملک حسین [پادشاه سابق اردن، پدر شاه کنونی] وجود دارد و از این پس هم باید نام ملک عبدالله بن عبدالعزیز [شاه سعودی] و حمد بن خلیفه [امیر قطر] هم باید بر دیوارهای پارلمان اسرائیل نقش ببندد.

همچنین زمانی را که در آن در انتفاضه دوم خیابان های تل آویو از طریق عملیات استشهادی منفجر می شد و اسرائیل دچار سرگیجه شد و آسیب دید هنوز به یاد داریم... اما انتفاضه فلسطین بسرعت فروکش کرد و عملیات نابودی اسرائیل فروپاشید. زمانیکه اسرائیل با دو شکست مردمی متوالی و با مقاومت اسلامگرایان لبنانی و غزه محاصره شد، انقلاب های عربی آغاز شد اما اسرائیل آن را بهار عربی (نسخه ای از القاعده) برای ما درست کرد و آن را از قطر و مساجد ریاض آغاز کرد و ما را با همان سلاح، سلاح اسلامگرایان مجازات کرد.

سرجون در ادامه این مقاله که در عرب تایمز منتشر شد نوشت: اگر کسی الان شایسته تبریک گفتن باشد، اسرائیلی هایی هستند که خود را در حلقه حکام مخلص عربی جای داده اند که آنان نیز محصور به افرادی ساده و ابله و منافق و به اصطلاح اسلامگرا هستند. این دو حلقه در حقیقت سپر بزرگ اسرائیل هستند تا جایی که دیگر می توانیم سوال کنیم که اصلا طرح [سامانه ضدموشکی] گنبد آهنین اسرائیل دیگر به چه درد [تل آویو] می خورد. زیرا روشن شد که اکنون بهار عربی اسرائیل را با فتواهای سعودی و عبای شیخ یوسف قرضاوی [که فتوای جهاد علیه نظام سوریه داد] و با اتحاد علمای مسلمان به ریاست قرضاوی حفظ می کند. شما ملاحظه کنید که امروز از مرزوقی در تونس گرفته تا اردوغان در ترکیه چه کسی از اسلامگرایان از اسرائیل حمایت می کند؟ چه کسانی کارشناسان ارتش سوریه در جنگ الکترونیک و خلبانان و نظامیان بلندپایه در یگان های جنگجو مانند کماندوهای حرفه ای را غیر از عربستان و قطر می کشد؟ چه کسی در دو انفجار اخیر در دمشق 500 خانواده سوری را یکجا نابود کرد؟

نه غرب نه آمریکا، نه کلاه آبی های سازمان ملل و نه گنبدآهنین هیچ کدام نمی تواند از اسرائیل محافظت کند اگر ملل منطقه ضربات خود را متوجه اسرائیل کنند اما اسرائیل را مساجد و عباهای سفید و ریش های بلند حفظ می کند و مالی و ثروتی که با دست ودل بازی بی حدومرز و سقف [از طرف شیوخ خلیج فارس] برای او خرج می شود.

پس اسرائیل بدون کمک عربستان که انتحاری ها را برای کشتار عراقی ها و سوری ها و ترویج آشوب در مصر اعزام می کند و پول خرج می کند، چه می تواند بکند؟ اسرائیل چه می توانست با حزب الله بکند اگر عربستان سید حسن نصرالله را قاتل خلیفه عثمان نمی کرد و حتی لباس قاتل عمر را بر تن او نمی کرد؟ اسرائیل با حزب الله و ایران و سوریه چه می توانست بکند اگر امیران نفت و گاز نبودند که همه دارایی خود را برای از بین بردن جهاد در فلسطین خرج می کنند، و نزدیک بود که بر اساس قرآن، فتوای جهاد علیه ایران و شیعه بدهند.

اسرائیل با اندیشه میلیون ها عربی که اسرائیل را دوست نداشتند، چه می توانست بکند اگر قطر و شبکه الجزیره و لشکر نویسندگانی نبودند که در بیشتر جراید چابلوسی می کنند؛ جرایدی مانند الشرق الاوسط، القدس العربی و الحیات. اینها کسانی هستند که پرچم اسرائیل را در حمص سوریه برافراشتند. اینها همان کسانی هستند که اشغال خارجی وحشی گرانه را قالب پدیده ای که بشر تا به حال به خود ندیده بود، امری مطلوب برای عقول ملت عرب قرار داد. بله، پدیده ای که بشریت تاکنون به خود ندیده بود. این پدیده این است که بخشی از مردم تصور کنند که بمب افکن های آمریکایی که همه آزادی خواهان جهان را کشته است، آزادی به ارمغان می آورد و آزادی با اورانیوم ضعیف شده آبیاری می شود.

عربستان و قطر انفجارها و خشم مردم را از خیابان های تل آویو دور کردند و آن را انداختند در خیابان های ما [در سوریه] و در خیابان های عراق. عربستان جنگجویان عرب را به خدمت می گیرد نه برای آنکه علیه اسرائیل و در آن بجنگند (چرا که طبق گفته واعظانش خود را در مهلکه انداختن است) بلکه برای اینکه آنان را وارد مهلکه افغانستان و عراق و سوریه و لیبی و همه دنیا جز اسرائیل بکند.

امـا آیـا زمان آن نرسیـده است که درگیری را به خاک دشمـن منتقـل کنیـم؟ سوریه باید پاسخ سختش را متوجه کدام سو کند؟

شاید بسیاری با من هم عقیده نباشند که زمان آن رسیده است که از حالت انفعالی در بحران سوریه به حالت فعال منتقل شویم تا سر افعی را بکوبیم. زیرا من به عوامل قدرت خود بیش از هم اعتماد دارم. این را اعلام می کنم زیرا می دانم که دستاورد عملی سوریه بزرگ بود. طرح تغییر [نظام] در سوریه که کاملا به پایان رسید و غرب چنان تحقیر شد که از زمان سقوط یوگسلاوی نشده بود. غرب نتوانست اراده خود را برای تغییر [نظام سوریه] تحمیل کند. غرب توانست یوگسلاوی را تجزیه و سران آن را نابود کند. غرب توانست عراق را نابود کند. همچنین توانست لیبی و سران آن را نابود کند اما سرانجام در سوریه شکست خورد و هیچ امیدی برای ساقط کردن سوریه از راههای کلاسیک ندارد که به آن عادت کرده است.

عرب تایمز نوشت: دستاورد سوریه مقابل اشخاص حقیری که فریب پول قطر و فریب اتحادیه عرب را خوردند، وصف نشدنی است. رجب طیب اردوغان [نخست وزیر ترکیه] بزرگترین ذلیل خیابان های شق شده پس از آنکه در سخنانش، آنچه دیده نمی شد، پیروزی بود. دستاورد سوریه در متزلزل کردن نقش عربستان که هیچ گاه در منطقه متزلزل نبود، باورنکردنی است چرا که آل سعود اکنون می بینند که آنچه در راه است هیچ تردیدی در آن نیست... کودتایی نهایی برای معادله ای قدیمی که ریاض در آن، رهبری بر عرب و پایتخت ها آن مانند بغداد، قاهره و دمشق را تقسیم کرده بود... اما معادله جدید امروز این است: رهبر جهان عرب، یا ریاض یا دمشق.

حقیقتی که گزیری از آن نیست این است که بهار عربی [در سوریه] را عربستان و قطر و ترکیه به رهبری اسرائیل و غرب اجرا می کنند. هدف نهایی هم طولانی کردن عمر اسرائیل تا حد ممکن است همچنانکه همه طرح های سعودی همینطور است. هدف نهایی از بهار عربی [در سوریه] زنده کردن بهار اسرائیل با تجزیه محیط پیرامونی اسرائیل و پایان دادن به عملیات خلاصی از ارتش سه گانه عربی است که با اسرائیل جنگیدند؛ یعنی عراق، مصر و سوریه. هدف نهایی شامل تجزیه باقیمانده سوریه قدیم نیز هست تا اسرائیل بزرگی که دیگر قادر نیست همه یهودیان مهاجر را در خود جای بدهد مگر اینکه تهدید بشری و جمعیتی محیط پیرامون خود را خنثی کند، زنده شود.

شاید مهم ترین نگرانی اسرائیل دقیقا تهدید نظامی سوریه ای است که با هزارن تانک و موشک بیخ گوش اسرائیل ایستاده. اسرائیلی ها می دانند که در هم شکستن سوریه، تهدیدهای ایران را بی معنا می کند بنابراین ایران دیگر قدرتی برای آسیب زدن به ایران نخواهد داشت اگر در مرز فلسطین اشغالی در سوریه و لبنان [حزب الله] حضور نداشته باشد. اسرائیل می داند که زدن عراق، جبهه عربی را خیلی تضعیف کرد اما اسرائیل می داند که عراق به دلیل سوریه، بازگشت و اکنون آزاد است.

پاسخ سوریه به انفجارهای دمشق چه باید باشد؟ زدن عربستان و قطر یا اسرائیل؟

نویسنده نوشت: برخی معتقدند که پاسخ سوریه به تروریسمی که در خیابان های دمشق وارد شده باید به ترکیه، یا قطر یا عربستان باشد چرا که اینها بازوهای امریکا و اسرائیل هستند. اما این وقت تلف کردن است به نظر من. پاسخ با اقدامی تروریستی در شهرهای این کشورها اخلاقی نیست و فقط مردم بیگناه را می کشد. مانند آنچه در دمشق روی داد. همانطور که این کشورها اگر نیمی از مردمشان هم در انفجارهای تروریستی کشته شوند، برایشان مهم نیست. این دولت ها چیزی برایشان مهم نیست جز کاخ هایشان. حتی این نوع واکنشها همان چیزی است که این کشورها یعنی عربستان و قطر به دنبال آن می گردند تا ملت های خود از از آزادی خواهی و مبارزه با فساد و حقیقت طلبی گمراه و به این اتفاقات مشغول کنند. همینطور این اقدام در این کشورها سبب می شود دولت های آن اعلام کنند که حق دارند برای سرنگونی نظام سوریه تلاش کنند و سوری ها شر آنان را می خواهند و خیلی زود آراء مردم هم تغییر می کند و مشکل را در نظام سوریه می بینند نه در فساد دولت های سعودی و قطری. ممکن است بخشی از مردم ترکیه نیز معتقد باشند که اردوغان آنان را وارد مشکل کرده است اما برخی به او حق خواهند داد تا از شورش علیه سوریه حمایت کند تا ترکیه از مردم سوریه انتقام بگیرد. همانطور که الان تمایل انتقام از استانبول و ریاض وجود دارد. بنابراین ملت های منطقه وارد درگیری بی حدومرزی می شود و اسرائیل هم به راه خود ادامه می دهد.

پس اگر عربستان و ترکیه نباید هدف گرفته شوند، هدف چیست؟ سر افعی بزرگی که باید کوبیده شود، اسرائیل است.

حقایقی وجود دارد که باید آن را مرور کنیم:

- اسرائیل حامی حقیقی شورش مسلحانه در سوریه است. اسرائیل مرکز ثقل اصلی حمایت از طریق لابی یهودی در غرب است. هیچ کس جز اسرائیل تاثیر اثرگذار بر نیروهای خشونت طلب ندارد. اسرائیلی است که اوامر را برای قطر و عربستان و ترکیه صادر می کند که حمایت مالی یا تسلیحاتی کنند یا میزبان [عناصر مسلح] باشند. دقیقا همانطور که اسرائیل می داند که سوریه و ایران دو قدرت حامی حزب الله در درگیری اش با اسرائیل است. بازی همان بازی است.

- تداوم این نوع عملیات تروریستی بافت اجتماعی سوریه را آسیب می زند و در مدتی کوتاه نسلی آسیب دیده از لحاظ روانی که او را به خشونت های دیگری می کشاند، تحویل می دهد. حتی سکوت بر این اقدامات تروریستی سبب می شود به چیزی عادی تبدیل شود همانطور که در عراق اینطور شده است. و از آنجا که طرح و برنامه این عملیات ها خارجی است، پس جز با کار خارج [از مرز] هم متوقف نمی شود و به ممانعت از ورود افراد مسلح تروریستی و جلوگیری از حمایت مالی از عملیات انتحاری منجر نمی شود. دقیقا همان نتیجه ای که اسرائیل در قطعنامه 1701 مبنی بر منع تجهیز و صادرات سلاح به حزب الله رسید. همانطور که ترکیه در خصوص حزب کارگر کردستان به این نتیجه رسید و می توان برای ایجاد تفاهمنامه ای که اسرائیل و دوستانش را ملزم کند، تلاش کرد.

- کشورهای تابع غرب (ترکیه و اعراب خلیج [فارس])، به اوامر غربی ها در توقف حمایت مالی از افراد مسلح در سوریه و پناه دادن به آنان گوش فرا خواهند داد اگر اسرائیل دچار مشکل شود و به جای ورود به منازعه چندجبهه ای، باید با مرکز اصلی مشکل مبارزه کرد.

- عربستان از این هراس دارد که کشوری اسرائیل را مستقیم تهدید کند، چرا که آن کشور اخلاقا مشروعیت زیادی کسب می کند و عربستان نمی تواند با آن رقابت کند. مشکل عربستان با بشار اسد و سید حسن نصرالله است. این دو بسادگی ساقط نمی شوند زیرا عملیات سلب مشروعیت از آنان در نزد افکار عمومی جهان عرب ساده نیست هرچند که به وسیله رسانه ها محبوبیتشان هم اندکی کاهش بیابد. مثلا جمال عبدالناصر (رئیس جمهوری اسبق مصر) نمونه این امر است که هیچ حاکم عربی جرأت اعتراض به او را نداشت وقتی که اسرائیل را با قدرت تهدید می کرد اما زمانی که هیبت او را در توطئه سال 1967 شکستند، اعراب علیه او برخاستند و شیر شدند.

حکام عرب در خلیج [فارس] تا زمانی که صدام در عراق بود جرأت باز کردن دفتر روابط تجاری با اسرائیل را نداشتند اما پس از سقوط او، همه رفتند به مادرید و اوسلو و مذاکره با اسرائیل هیچ کاری نکرد جز اینکه اسرائیل را ثابت قدم تر کرد... پس از آنکه، کسی که از او می ترسیدند، سقوط کرد.

- هر جنگی با اسرائیل اینقدر خسارت وارد نمی کند که توطئه کنونی به سوریه وارد کرد. همچنانکه هر زیانی در جنگ با آن، سبب زیان بیشتر در جنگ فرسایشی می شود که این جنگ نیز می تواند با پول اعراب که قدرتی بی حدی در حمایت از تروریسم و جذب طالبان حوری های بهشتی دارد، طولانی شود. بدین معنا که جنگی کوتاه با اسرائیل جنگ فرسایشی را که اسرائیل با مزدوران عرب وارد آن می شود، کوتاه می کند و آمریکا از مصطفی عبدالجلیل [رئیس شورای انتقالی لیبی] و ایمن ظواهری [سرکرده القاعده] خواهد خواست تا جنگجویان خود را از خاک سوریه بیرون بکشند.

- جنگ با اسرائیل از شور و هیجان بی نظیر جوانان سوری برخوردار است که می بینند در پیاده رو می میرند یا با گلوله تک تیرانداز در نقطه ایست [مرزی] کشته می شوند... اما مرگ در جولان [اشغالی] و در درگیری با نیروهای اسرائیلی ارزشی بی اندازه دارد.

- جنگ با اسرائیل معمولا با نیروها و پیکره اصلی و مستقیم نیست و نیاز ندارد که کل ارتش وارد معرکه شود بلکه با بمباران متقابل تاسیسات نظام و اقتصادی است... اسرائیل جرأت نمی کند خیابانی را در دمشق (آنچنانکه اکنون از طریق وکلا و انتحاری هایش انجام می دهد) هدف بگیرد... و حتی محله یا منطقه ای را بزند زیرا می داند که بومبرنگ بمباران دمشق، موشکی بزرگ است که زودتر از بومبرنگ به هدف یعنی مناطق تل آویو می خورد بنابراین در مقابل اهداف مدنی بازدارندگی متقابلی وجود دارد. و اسرائیل به جنگ تاسیسات و نقاط نظامی که الان از طریق نمایندگانش در مخالفان سوریه و کشورهای خلیج [فارس] هدف گرفته می شود، بسنده می کند.

- بشار اسد محبوبیت گسترده ای دارد و آن را از دست خواهد داد اگر از انتقال درگیری به خاک دشمن زیاد دم بزند. دشمن در تل آویو است اما جوش های چرکین در عربستان سکوت خواهند کرد اگر دستور سکوت از تل آویو برای آنان صادر شود. غافلگیر هم نمی شویم اگر اسرائیل بخواهد، مبلغان سعودی از مساجد عربستان برای بشار اسد دعا کنند تا او راضی شود و موشک هایش را [از اسرائیل] دور کند.

- جغرافیا و فناوری هم تاثیر خود را دارد برای همین موشک های سوریه به سوی اسرائیل شبیه موشک های صدام نیست... اسرائیلی ها این را خیلی خوب می دانند و اصلا نمی خواهند طعم آن را بچشند.

- دولت [رجب طیب] اردوغان [در ترکیه] جرأت نمی کند تحت هر بهانه ای که باشد، وارد جنگ برای کمک به اسرائیل شود همچنانکه عامل ایرانی، بدون شک عاملی بازدارنده ای برای مهار اردوغان خواهد بود.

- بازگشت [ولادیمیر] پوتین [به منصب ریاست جمهوری روسیه] هم بازگشت بی معنایی نیست. این مرد می خواهد هیبت روسیه را بازگرداند. این مرد می داند که موفقیت طرح اسلامی-اسرائیلی [یعنی سوء استفاده از جریان های اسلامگرا] به روسیه هم خواهد رسید؛ کشوری که فهمید اسرائیل در موضوع گرجستان علیه ش توطئه کرد اما سرانجام روسیه خود را وارد آبخازی کرد. کمک نامحدود پوتین به کشور سوریه معروف است. بازی احیای هیبت روسیه ممکن است ممکن است دست سوریه را در صورت اسرائیل بکوبد؛ سیلی به اسرائیل که نماد غرب است.

- جنگ خسارت دارد اما دشمن هم آسیب و خسارت خواهد دید. اسرائیلی ها باید بدانند که جولان از چانه زنی های صلح و بده بستان های زمین خارج شده و پس از 40 سال وارد منحنی جنگ شده است.

- بازگشت به جولان راهی ندارد جز جنگ. زمان آن هم رسیده است که این معادله جای هیئت های سلح و سازش را بگیرد. زمان «خداحافظ سلاح و سلام مذاکرات» گذشت و زمان، زمان «سلام بر سلاح و خداحافظ مذاکرات و ابتکارات» است.

- جنگ ملی مخالفان را فرسوده می کند هرچند که مخالفان بگویند که جنگ نامشروع است و برای نجات اسد است. معارضان خیلی چیزها را از دست می دهند... زیرا احساس فطری مردم در درون کشور فرق می کند و زمانیکه جنگی کلاسیک با دشمنی کلاسیک در بگیرد باید که در یک صف بایستند. جنگ ملی درمان سریع درگیری های نژادی، دینی، و تعصبی است و دارویی موثر برای جراحات و شکستهای اجتماعی و بحران های مذهبی است.

-باید بر مقاومت مردم سوریه که کشور و رهبران خود را حفظ کرده است، سرمایه گذاری کرد. انتظار خیلی اوقات این مقاومت را در خود جذب می کند.

در نهایت باید تاکید کرد که فیلسوفی یونانی دیوجین الکلبی می گوید: کسی چراغی در روز در دست گرفته بود و می گفت: در جست وجوی انسان هستم. زمانیکه اسکندر مقدونی مقابل او ایستاد و خدماتش را ذکر کرد، دیوجین با بی توجهی به او گفت: بله می توانی به من کمک کنی... اینکه کنار بروی و مانع تابش نور خورشید به من نشوی... این همان چیزی است که باید به مخالفان گفت. هر چند که قامت مخالفان سوریه بسیار کوتاه تر از اسکندر بزرگ است. مخالفانی که مانع تابش نور خورشید به ما [مردم سوریه] شده اند.

باید به آنان گفت: دور شوید... شما مانع تابش نور خودرشید شده اید... خورشید از جولان طلوع می کند.