سایت عملیات روانی- عملکرد نیروهای آمریکایی باعث ایجاد ارتباط خصمانه‌ای با روزنامه‌نگاران و مطبوعات می‌شود. مشکل اصلی این است که نیروها و تفنگداران آمریکایی مستقر در عراق معمولاً از طریق اینترنت به هر آنچه که رسانه‌های جمعی در مورد وقایع عراق منتشر می کنند، دسترسی دارند. این گزارش های خبری غالباً بگونه‌ای نیستند که بتوان بازتاب کاملی از عملکرد نیروهای نظامی را در آنها دید. وقتی سربازان می‌بینند که گزارشگران و عوامل مطبوعات بخش اعظمی از زمان خود را در مناطق امن یا هتل‌های تحت حفاظت سپری می‌کنند، مسأله شکل بدتری به خود می‌گیرد چون در این صورت آنها در تهیه عکس و گزارش مورد نیاز فقط از منابع محلی عراقی استفاده می‌کنند. البته ارتباط نیروهای نظامی با معدودی از گزارشگران تا حدودی بهتر است و این دسته از گزارشگران فقط آنهایی هستند که همراه با نیروهای نظامی در مناطق و عرصه‌های جنگی حضور می‌یابند. با این حال حتی همین گروه از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران همراه نیز گاهی مورد سوء ظن و بی‌مهری قرار می‌گیرند چون بعضی از آنها بیشتر به دنبال هیاهو و جنجال‌های کاذب هستند نه تهیه یک گزارش دقیق. بعضی از نیروهای نظامی می‌دانند که حرفه خبر اساساً حاصل وقایع و رویدادهای مهم و مهیّج است و روند کسالت‌آور و عملکرد روزمره سربازان مثلاً برای مقابله با تروریست‌ها جذابیت لازم برای جلب توجه خبرنگاران و روزنامه‌نگاران را ندارد. از نقطه نظر نیروهای نظامی، آنها پیروز جنگ بوده‌اند. به اعتقاد آنها تعداد زیادی از افراد دشمن کشته شده‌اند و تعدادی از نیروهای آمریکایی نیز مجروح شده‌اند (تقریباً همه بر این باورند که به ازای هر یک آمریکایی کشته شده، بالغ بر بیست نفر از نیروهای دشمن کشته شده‌اند). بهبود وضعیت زندگی عراقی‌ها برای سربازان و نیروهای نظامی روز به روز ملموس‌تر می‌شود. نکته اینجا است که سربازان نمی‌دانند چرا این بهبود وضعیت توجه مطبوعات را جلب نمی‌کند و اساساً چرا خبرنگاران و روزنامه‌نگاران همه وقایع را از یک زاویه منفی نگاه می‌کنند. به طور کلی آنچه که قابل تامل به نظر می‌رسد این است که این خبرنگاران به دنبال چه هستند؟ آنها به دنبال تهیه گزارش هستند و اخبار بد نیز یک گزارش است، در حالی که اخبار خوب این ویژگی را ندارند. در نتیجه این تقابل فرهنگی است که اغلب خبرنگاران دشمنان بالقوه خطرناکی محسوب می‌شوند. سربازان و نیروهای نظامی نیز از دیرباز بسیاری از روزنامه‌نگاران عرب را دشمن می‌دانستند. تا جایی که بسیاری از این روزنامه‌نگاران و خبرنگاران به خاطر اقدامات و فعالیت‌های به ظاهر خصمانه‌ای که داشته‌اند، دستگیر شده‌اند. حتّی گاهی مشخص شده که بعضی از این افراد از عناصر و عوامل القاعده بوده‌اند. درخصوص روزنامه‌نگاران اروپایی باید گفت که آنها بیشتر درگیر ذهنیت‌های ضدآمریکایی خود هستند و گفتگو و ارتباط با آنها تقریباً غیر ممکن است؛ امّا بعد از دیدن یکی از کلیپ‌های سی.ان.ان در اینترنت یا گزارش های نیویورک تایمز و واشینگتن پست، حتّی قابل اعتماد بودن روزنامه‌نگاران آمریکایی نیز زیر سؤال می‌رود.