تاریخ: 13 نوامبر 2005 سایت عملیات روانی – پس از واقعه 11 سپتامبر 2001، نگاه توام با اغماض رسانه‌های خبری آمریکا به حربه شکنجه از سوی دولت بوش، اساسی‌ترین و مهم‌ترین شکست این رسانه‌های در ایفای رسالت خبری آنها است. در پاییز 2001، که شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی و مطبوعات آمریکا پیرامون حدود و اختیارات دولت این کشور و چگونگی کسب اطلاعات از اعضای دستگیر شده گروه القاعده به بحث و گفتگو پرداختند، مردم تا چند ماه در بهت و حیرت بودند. مسوولان و مفسرّان خبری آمریکا علاوه به قانونی بودن شکنجه مظنونین، درباره زمان و چگونگی شکنجه آنها نیز گستاخانه و بی‌پروا صحبت می‌کردند. حیرت و تاسف مردم زمانی به اوج خود رسید که آلن در شویتز، استاد دانشگاه‌ هاروارد و مدعی دفاع از آزادی‌های فردی، پیشنهاد کرد برای شکنجه‌ افراد مظنون، مجوز کتبی صادر شود. در این گفتگو، برای تحریف افکار عمومی و موجه جلوه دادن شکنجه‌ی زندانیان عبارت‌ها و اصطلاحات خاصی چون «بازجویی بازور» و «تمهیدات خشن» متداول شد. یکی از مهم‌ترین عبارت‌ها و در این زمینه «rendition» است؛ به این معنی که نیروها یا شبکه‌های اطلاعاتی آمریکا مظنونین دستگیره شده را به کشورهای خارجی مثل مصر، اردن و مراکش می‌فرستند. و بدون نگرانی از اعتراض و مخالفت مردم، آنها را تحت شکنجه قرار می‌دهند. واقعاً که ما آمریکایی‌ها انسان‌های صادقی هستیم! شکنجه زندانیان در خارج از کشور به فکر چه کسی جز ما می‌رسید؟!؟ وقایع تاریخ اخیر نشان داده است که «حُسن تعبیر» می‌تواند جهان را به جهنم تبدیل کند. یکی از این حسن تعبیرها خبری است که روزنامه واشنگتن پست به چاپ رسید. در همین رابطه دانا پرلیست در گزارش خود می‌نویسد: «طبق اظهارات ماهواره اطلاعاتی آمریکا و کشورهای خارجی، سازمان سیا به طور پنهانی از برخی از اعضاء مهم، دستگیر شده القاعده در منطقه‌ای واقع در شوروی سابق نگهداری و بازجویی می‌کند.» وی در گزارش خود که در صفحه اول روزنامه به چاپ رسیده بود، نوشت: «در این منطقه سرّی تعدادی زندان مخفی واقع است که سازمان سیا حدود چهار سال قبل آنها را تاسیس کرده است. این زندان‌ها در هشت کشور خارجی دیگر نیز ساخته شده‌اند. هویت و موقعیت دقیق این زندان‌ها و مراکز سرّی، که در کاخ سفید، سازمان سیا، وزات دادگستری و همچنین در اسناد دولتی به «سایت‌های سیاه» معروف هستند، تعداد اندکی از مسوولان دولت آمریکا و رئیس جمهور مقامات عالی رتبه اطلاعاتی هشت کشور میزبان مشخص است. سوال این است که چرا دولت آمریکا اسیران خود را مخفیانه در کشورهای خارجی نگه می‌دارد؟ شاید دولت در حق اسیران مرتکب اعمالی، مثل شکنجه، می‌شود که این اعمال در داخل آمریکا غیر قانونی محسوب می‌شوند. شاید به همین دلیل است که دیک چنی، معاون رئیس جمهور و پورتر گاس، رئیس سازمان سیا به شدت به محتوای لایحه سناتور جان مک کین، یکی از اسرای جنگ ویتنام، اعتراض کرده‌اند، طبق مفاد لایحه مذکور، هرگونه رفتار بی‌رحمانه و غیر انسانی با زندانیان زندان‌های آمریکا، از جمله زندانیان سازمان سیا، ممنوع است. علیرغم ادعای معاونان دیک چنی وگاس، آنها نگران این نیستند که لایحه فوق در مواقع اضطراری باعث محدودیت آزادی عمل شبکه‌های اطلاعاتی شود. بلکه آنها نگران برچیده شدن اتاق‌های شکنجه‌ای هستند که در حال حاضر در حال فعالیت هستند. مطبوعات آمریکا همچنان بی‌تفاوت و با دیده اغماض به این مسائل نگریسته و بدون در نظر گرفتن تبعات اخلاقی این کار، اعمالی مثل شکنجه زندانیان در خارج از کشور را توجیه می‌کنند. این کار آنها غیر از ترسویی و بزدلی، دلیل دیگری ندارد. در این زمینه حتی روزنامه واشگتن پست که پس از افشای وجود اردوگاه‌های کار اجباری در دولت آمریکا اعتبار زیادی پیدا کرده بود نیز کوتاهی کرده و ایفای رسالت خود که آگاه کردن کامل ملت آمریکاست، شکست خورد. داناپریست می‌نویسد: «بنابه درخواست مقام‌های عالی رتبه آمریکا، روزنامه واشنگتن پست از افشای نام کشورهای که در این برنامه‌های سری شرکت دارند، خودداری کرده است.» «مسوولان واشینگتن پست گفته‌اند که افشای نام کشورهای مربوطه ممکن است فعالیت‌های ضدتروریستی آن کشورها را مختل کند و آنها را هدف اقدامات تلافی‌جویانه تروریست‌ها قرار دهد» به راحتی می‌توان حدس زد که روزنامه واشنگتن پست با قبول درخواست مقام‌های دولتی آمریکا سعی دارد خود را از اتهام «وطن فروشی» که این روزها دولت مطبوعات را به آن متهم میکند، نجات دهد. بد نیست یادآور شویم که این روزنامه حداقل جسارت افشای شکنجه‌گاه و زندان‌های سرّی خارج ازآمریکا را داشته است. اما پس از افشای این مطلب، سازمان‌های خبری دیگر به ندرت به نقد و بررسی این مساله پرداختند. در واقع پس از آن که یک سازمان دفاع از حقوق بشر در واشینگتن اعلام کرد که زندان‌های مخفی سازمان سیا در کشورهای رومانی و لهستان مستقر هستند، تنها روزنامه‌ای که این خبر را به چاپ رساند، روزنامه «فایننشال تایمز» بود. شگفتی‌های حاصل از این خبر به حدی زیاد است که نمی‌توان تمام آنها را نام برد. بد نیست بدانیم که افشای خبر مذکور، درخواست آمریکا از جمهوری‌های نوپای اروپای شرقی باری همکاری با این کشور را زیر سوال می‌برد. ده‌ها سال موضوعاتی خطیر پرده آهنین، دولت‌های تحت ستم و ستمگری‌های شوروی سابق متمسک رایج سیاستمداران و رسانه‌های خبری آمریکا بود. اما اکنون می‌توان حدس زد که توجه دولت بوش به رومانی، لهستان دیگر جمهوری‌های اروپای شرقی فقط به این دلیل بوده است که سرکوب‌گری‌های شوروی سابق شرایط لازم برای تاسیس «سیاست‌های سیاه» آمریکا در خاک این کشورها ار فراهم کرده است. شاید بتوان گفت، برای جوامعی که به شدت در آرزوی به دست آوردن بخشی از سعادت و رفاه کشورهای غربی هستند، زیاد مهم نباشد که بخشی از خاک کشور خود را به آمریکا بفروشند تا در عوض دولت آمریکا نیز در اتحادیه اروپا از آنها حمایت کند. زمان آن فرا رسیده بود، که دولتمردان آمریکا با گستاخی تمام اعلام کنند که آمریکا سردمدار آزادی در سراسر دنیاست. اما اکنون که این دولت از شکنجه به عنوان یکی از ابزارهای سیاسی خود استفاده می‌کند، آیا باز هم می‌توان چنین ادعایی کرد؟ متاسفانه جواب این سوال مثبت است آنها با قربانی کردن شرم و با گستاخی تمام، کماکان چنین ادعایی دارند.