بیش از سی سال از تلاش ایران برای استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای می‌گذرد. نخستین این تلاش‌ها در رژیم گذشته تنها منجر به عقد قراردادهایی در زمینه احداث نیروگاههای هسته‌ای گردید و رژیم محمدرضا پهلوی با وجود تمامی ارتباطات سیاسی اقتصادی خود نتوانست غربی‌ها را مجاب به ورود ایران در حوزه زیرساختهای این فناوری نماید. کارشناسان آن رژیم به همین منظور پیش‌بینی تولید چند هزار مگاوات برق از این رهگذر را در سر می‌پروراندند، حال آن که اربابانشان مجوز ورود به چرخه سوخت هسته‌ای را به هیچ وجه برای ایران قایل نبودند و بزرگترین امتیازی که به ایشان واگذار کردند، اجازه شرکت در سرمایه گذاری شرکت سوخت هسته‌ای فرانسه «سوردیف» آن هم با سهام نمایشی و حداکثر 10% بود که طی سالهای بعد از وقوع انقلاب اسلامی به عینه اثبات شد که چنین شرکتی حتا حاضر به تامین سوخت مورد نیاز نیروگاه اتمی بوشهر نیز نیست، چه برسد به انتقال فناوری به کشورمان. با این حال به دنبال وقوع انقلاب اسلامی، کارگزاران متعهد نظام با بررسی‌های کارشناسی متمرکز و بخصوص با در نظر گرفتن ناپایداری منابع سوخت فسیلی در کشور و اهمیت‌ها و قابلیت‌هایی که دستیابی به این دانش می‌تواند برای نسل‌های آتی این سرزمین در زمینه‌های پزشکی، کشاورزی، صنعت و به طور کلی شکوفایی علمی کشور به همراه آورد، اقدام به تدوین برنامه جامع استفاده صلح‌آمیز هسته‌ای کردند. بدون شک همراه با فعال شدن این برنامه که در نقطه شروع با کلید زدن مجدد نیروگاه اتمی بوشهر بود، کشورهای غربی شروع به مانع تراشی‌ها و کارشکنی‌های متعدد نمودند و همانان که حاضر شده بودند نیروگاه اتمی در بوشهر بسازند با وجود 50% پیشرفت فیزیکی کار را نیمه کاره رها کردند و معضلات بسیاری ایجاد نمودند. هشت سال جنگ تحمیلی نیز مزیدی بر علت شد و بمباران تاسیسات بوشهر عملاً پیشرفتهای گذشته را زایل نمود. با پایان جنگ و اولین اقدامات سازمان انرژی اتمی ایران، مسولان درصدد اجرای این پروژه ناتمام برآمدند که در این زمینه نیز اکراینی‌ها و چینی‌ها تحت فشار غرب با وجود انعقاد قرارداد، از تکمیل پروژه سرباز زدند و بالاجبار فناوری غربی بوشهر به سمت فناوری روسی جهت گرفت و رفته رفته نیروگاه اتمی بوشهر با دستور کار تولید 1000 مگاوات برق رو به پیشرفت نهاد. اما این آغازی بود بر راهی دراز و فرساینده. تجربیات گذشته و شرایط جهانی و سلطه جویی‌های امریکا در منطقه و جهان دولت جمهوری اسلامی را مجاب کرد تمهیدی بیاندیشد که با وجود تحریم‌ها و در شرایطی که هیچ کشوری تامین سوخت نیروگاههای هسته‌ای ایران را تضمین نمی‌کرد، بتواند به توسعه و تأمین انرژی آینده کشور با وجود تمام خطرات و مخاطرات بپردازد. بنابراین راهی نبود جز حرکت در مسیر دستیابی به چرخه سوخت هسته‌ای. چه، به گفته کارشناسان قبل از تصمیم‌گیری جدی در این زمینه، بارها و بارها در مذاکرات سیاسی به اهمیت تامین سوخت اشاره شده بود. لیکن فناوری چرخه سوخت عرصه‌ای نبود که یک شبه بتوان بدان دست یافت. انحصارگرایی مطلق در این فناوری‌، پیچیدگی‌های فنی و علمی آن، فقدان منابع اطلاعاتی و پایگاههای دانش‌پژوهی هسته‌ای، تحریم تمام عیار جمهوری اسلامی ایران، ممانعت‌های سیاسی بین‌المللی، چالش‌های روانی تبلیغاتی، همه و همه مانعی برای این اقدام به شمار می‌رفتند و اگر نبود همت جوانان دانشمند و توانمند ایران و پشتوانه اعتماد برانگیز و انرژی‌بخش مقام معظم رهبری حضرت آیه الله خامنه‌ای، شاید هیچگاه با صرف میلیاردها دلار نیز دسترسی به آن ممکن نمی‌شد.