یکی از بازرسین پیشین تسلیحاتی سازمان ملل در عراق با تشریح راهکار عملی پیگیری مواد و فعالیت‌های هسته‌ای، اعتقاد دارد اطلاعات جاسوسی درباره مواد هسته‌ای کشورها گمراه‌کننده است. دیوید آلبرایت رئیس و بانی موسسه علوم و امنیت بین الملل که مقر آن در واشنگتن است ، در مقاله‌ای در هفته نامه نیوزویک نوشته است: چگونه می‌توان صدها تن از مواد رادیواکتیو را کشف و پیدا کرد؟ تمایل برای کنترل و نظارت بر این مواد بسیار زیاد است. وی می‌نویسد:تهدیدهایی از سوی گروه‌هایی مانند القاعده وجود دارند. بن بست هسته‌ای موجود میان هند و پاکستان، زرادخانه کره شمالی و همچنین ایران به عنوان چالش هسته‌ای آتی مطرح هستند. آلبرایت با تشریح شرایط و توان نظامی ایران نوشته‌است. ایران دارای موشک‌هایی است که می‌توانند اسرائیل را هدف قراردهند، اما اعلام کرده برنامه هسته‌ای آن صرفا برای مصارف صلح‌آمیز است. اما راستی آزمایی و تایید صحت این امر بسیار حیاتی است، ما باید بدانیم تا چه حد می‌توانیم به دنبال راهکار دیپلماتیک بوده و یا این که تا چه اندازه بحث استفاده از حمله نظامی جدی است. نویسنده در ادامه با اشاره به اطلاعات جاسوسی درباره برنامه هسته ای کشورها می‌نویسد: اطلاعات جاسوسی هسته‌ای مشکل آفرینند. با وجود همه ابزارهای پیشرفته جاسوسی که نهادهای اطلاعاتی به کار می‌گیرند و توسعه داده‌اند واقعیت این است که زمینه‌های لازم برای پاسخ گویی به این سوال که کشورهایی مانند ایران در واقع مشغول چه کاری هستند دشوار است و امکان این امر وجود دارد سیاستمداران با ارایه اطلاعات ساختگی به سوء استفاده از این اطلاعات به دست آمده بپردازند. وی در اثبات این عقیده خود اظهارات "کاندولیزا رایس" مشاور امنیت ملی آمریکا در سال ‪ ۲۰۰۲‬را یادآور می‌شود که در آن زمان گفته بود، آمریکا اجازه نخواهد داد برنامه هسته‌ای ممنوعه عراق به انفجار هسته‌ای ختم شود. به نوشته این بازرس پیشین تسلیحاتی، اغلب اوقات اطلاعات درباره برنامه هسته‌ای محرمانه کشورها مبهم بوده و باعث سوء تعبیر و برداشت‌های غلط می شود. آلبرایت در این مقاله ادامه داد: شاید بسیاری از مردم گمان می‌کنند فناوری این اجازه رابه جاسوسان می‌دهد که بتوانند به راحتی کارخانجات تسلیحاتی را تحت نظارت قرار دهند اما این فکر درست نیست. تصاویر ماهواره ای تنها مراکز و ساختمان‌هایی را نشان می‌دهند که جزو برنامه هسته ای هستند اما آنها آن چه در داخل این مراکز می‌گذرد را نشان نمی‌دهند. پنهان کردن یک مرکز غنی‌سازی گاز اورانیوم آسان است در این مرکز اورانیوم معمولی به اورانیوم با غنای بالا بدل می‌شود. این بازرس تاکید کرد، تصاویر ماهواره‌ای از سازه‌های جدید عراق در مرکزی که بغداد قبلا از آن برای برنامه هسته‌ای استفاده کرده بود سازمان سیا را به این نتیجه‌گیری سوق داد که عراق در حال ساخت نیروگاه هسته ای است اما بعدا معلوم شد که این سازه برای بازسازی رادارهای نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. به گفته آلبرایت، مهمترین نکته از نظر عوامل اطلاعاتی آمریکا، انتقال هزاران لوله آلومینیومی به عراق بود که از آنها به عنوان بخش اصلی از دستگاه سانتریفیوژ یاد می‌شود اما سخت افزارها و تجهیزات ارتباطی که برای رهگیری مواد هسته‌ای به کار می‌روند همواره با ابهام همراه است.عراق احتمالا از این میله‌های آلومینیومی در تولید گلوله‌های توپخانه استفاده می کرده است. این کارشناس تسلیحاتی در ادامه از رهگیری مواد و تجهیزات با کاربرد دوگانه که از آنها می‌توان در جهت نظامی و در عین حال غیرنظامی استفاده کرد به عنوان یکی دیگر از تاکتیک‌های پیگیری برنامه هسته‌ای یاد می‌کند که منجر به کشف تاسیسات شد. آلبرایت با اشاره به این که این تاکتیک در سوریه به شکست انجامید، نوشت: نمی‌توان مواد و تجهیزات با کاربرد دومنظوره را به برنامه تسلیحات هسته‌ای مرتبط دانست. به نوشته آلبرایت، از آنجایی که بسیاری از مواد هسته‌ای از خود رادیواکتیو منتشر می‌کنند، جاسوسان می‌توانند از تجهیزات پیچیده رهگیری برای شناسایی آنها استفاده کنند اما این تجهیزات رهگیر تنها در بردی اندک فعال هستند و باید از آنها در نزدیک یک مرکز یا تاسیسات هسته ای استفاده کرد. این کارشناس افزوده است: نهادهای اطلاعاتی آمریکا در دهه ‪۱۹۸۰‬ توانستند مرکز غنی‌سازی پاکستان را با پنهان کردن مخفیانه دستگاه‌های رهگیر غنی‌سازی به شکل سنگ‌های ساختگی کشف کنند اما این کار در ایران و کره شمالی کارایی ندارد زیرا کسی خبر ندارد در کجای این دو کشور به دنبال این مراکز بگردد و قراردادن دستگاه‌های رهگیر هسته‌ای در نزدیکی آن تقریبا غیرممکن است. آلبرایت تصریح کرد: جاسوسان و یا دستگاه‌های رهگیر می‌توانند وجود مراکز مخفی را مشخص کنند اما این روش‌ها شانسی است. شاید آنها در دهه ‪ ۱۹۸۰‬و در کشف برنامه هسته‌ای پاکستان و تایوان موثر بوده است اما در مورد عراق اطلاعات گمراه‌کننده ای به همراه داشته و سال‌ها است درباره ایران کارایی ندارند چرا که قرار دادن جاسوس در برنامه کشورهایی مانند ایران و کره شمالی بسیار دشوار است. در ادامه این مقاله اطلاعاتی که به صورت محرمانه به مراکزی چون آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ارایه شده را بسیار درست تر از اطلاعات جاسوسی دانسته و آمده است: آژانس از تصویربرداری معمولی ماهواره‌ای بهره می‌گیرد اما در عین حال می‌تواند از کشورها بخواهد که اجازه بازرسی از مراکز مشکوک را بدهند و بازرسان آن در این مراکز مشکوک و یا مراکز اعلام شده از سوی کشورها می‌توانند وجود اورانیوم و یا پلوتونیوم غنی شده را تشخیص دهند حال آن که جوامع اطلاعاتی اغلب مواردی مطرح می‌کنند که آژانس می تواند تعقیب کند. به نوشته آلبرایت، اطلاعات ضعیف از برنامه هسته‌ای ایران ، تحلیل درباره این که با برنامه ایران باید چه کار کرد را دشوار کرده است. آن دسته از کسانی که طرفدار راهکار دیپلماتیک برای مسئله ایران هستند به این اطلاعات استناد می‌کنند که ایران دستکم تا سال ‪ ۲۰۱۰‬یا‪ ۲۰۱۵‬نمی‌تواند به توان هسته‌ای دسترسی پیدا کند حال آن که تندروها تلاش دارند نشان دهند امکان دسترسی ایران به این توان را نزدیک تر نشان دهند. وی با اشاره به افزایش لفاظی‌ها در این خصوص نوشته است: روند نگران کننده این است که برخی از مقامات آمریکایی تلاش دارد به آژانس بخاطر عدم اعلام توان هسته‌ای ایران فشار آورند حال آن که آژانس با آگاهی از این امر تاکید دارد که اسناد و مدارک باید بصورت نظام مند تدوین شوند و تمکین به این امر شاید بتواند اشتباهات گذشته درباره عراق را جبران کند.