حجم پیامهای حاوی انفجار، آتش ،خون و کشتار که همه روزه از طریق رسانه‌ها از مبدا عراق به سراسر جهان مخابره می‌شود، آن چنان افزایش یافته که به نظر می‌رسد کاسه صبر همه طرفهای درگیر دراین کشور جنگزده را لبریز کرده است. بازیگران و بازیگردانان سناریو غم انگیز عراق که هرکدام با اهداف و اغراض خاص پا به عرصه این میدان پرخطر گذاشته بودند هم اکنون در سکانس پایانی این بازی به راههای خروج از این مهلکه می‌اندیشند. ایالات متحده که سالهای سال به عنوان بازیگردان پشت صحنه این سناریو ید طولایی در شکل بخشی تحولات دو دهه اخیر عراق داشته و با گسیل نیروی نظامی و اشغال این کشور در فروردین ‪ ۱۳۸۲‬نیز رسما در کسوت بازیگر پا به این عرصه گذاشته ، از جمله مهم‌ترین طرفهای درگیر در این عرصه است که خروج از این مهلکه را در دستور کار خود قرار داده است. دولت منتخب عراق به عنوان میزبان همه طرفهای درگیر در این عرصه ، وظیفه سنگین و دشواری را به گردن گرفته و در میان موج عظیمی از انفجار ،کشتار و ناامنی باید راهی برای برون رفت از این مهلکه پیدا نماید. آخرین تلاش "نوری المالکی" نخست وزیر عراق در این راه اعلام و اجرا طرح امنیتی دولت این کشور بود که به رغم ایجاد امیدواری‌های فراوان در داخل و خارج ، متاسفانه راه به جایی نبرد و شیفتگان خون و آتش همچنان به روال سابق به جنایات سیاه خود ادامه دادند. اعلام برگزاری کنفرانس امنیتی بغداد با شرکت همسایگان عراق ، اعضای دائم شورای امنیت و مصر که قرار است در روز ‪۲۰‬اسفند ‪۸۵‬در این کشور صورت بگیرد، جدیدترین ابتکار دولت منتخب عراق برای خاتمه دادن به این جنایات بشمار می‌رود . به نظر می‌رسد که موافقت دعوت‌شدگان به این کنفرانس با نشستن درکنار یکدیگر دور یک میز ، جدا از نتایج احتمالی آن ، به علت حضور نمایندگان ایران و آمریکا در این جمع نقطه عطفی در تاریخ تحولات منطقه باشد. به گفته صاحبنظران ،ایران به عنوان یک قدرت تاثیرگذار منطقه‌ای و آمریکا به عنوان یک قدرت تاثیرگذار جهانی از قابلیتهای سیاسی ویژه‌ای برخوردار هستند که همسویی یاتقابل این دو در هر جریانی می‌تواند سرنوشت آن را بر اساس تعامل آنها رقم بزند. نگاهی به روند تحولات در مسائل عمده منطقه‌ای از قبیل فلسطین ، لبنان افغانستان و این اواخر در عراق نشان می‌دهد که این دو قدرت در هدایت روند این تحولات نقش آفرینی کرده و در تعیین سرنوشت آنها موثر بودند. از میان این مسائل موضوع افغانستان به عنوان نمونه‌ای روشن از صحت این ادعا قابل ارزیابی است ، چرا که حضور طالبان در کابل هم برای تهران و هم برای واشنگتن قابل قبول نبود و این حس مشترک کافی بود تا اراده مقامات این دو کشور برای حل موضوع افغانستان تقویت و همکاری مشترک در این مسیر دنبال شود. با پایان یافتن موضوع افغانستان و بازگشت آرامش نسبی به این کشور جنگزده ، انتظار عمومی در دنیا و بخصوص منطقه این بود که از این عامل (همکاری تهران و واشنگتن )برای حل سایر مسائل منطقه استفاده شود تا پایه‌های یک صلح پایدار در خاورمیانه بنا نهاده شود. اما متاسفانه رئیس جمهوری آمریکا با نادیده گرفتن این انتظار و در کمال خودبزرگ بینی از این مولفه صرف نظر کرد و در عوض با بستن اتهامات بی اساس به ایران و دل بستن به برخی کشورها و جریانهای منطقه ، قدم در مسیری گذاشت که امروز بعد از طی یک دور باطل در آن و تحمیل زیانهای غیرقابل جبران مادی ومعنوی به مردم خود و منطقه خاورمیانه ، مجددا به این فاکتور روی آورده است . بوش که تا یک هفته قبل از پذیرش نشستن با ایران دور میز کنفرانس امنیتی بغداد هرگونه مذاکره با این کشور درباره مسائل خاورمیانه را رد می کرد ، پرواضح است که اهداف خاصی را از این چرخش یکباره در سیاست خود دنبال می‌کند. به گفته صاحبنظران در مسائل بین‌المللی ، ایالات متحده با آزمودن سیاستهای مختلف در قبال جمهوری اسلامی ایران در طول سه دهه گذشته ، تجارب ارزشمندی کسب کرده است که ظاهرا امروزه استفاده از این تجارب در دستور کار دستگاه سیاست خارجی این کشور قرار گرفته است . واشنگتن به خوبی آگاه است که دوران تمسک به ریسمانهای پوسیده سیاستهای سلطه‌طلبانه گذشته به سر رسیده و باید بپذیرد که واقعیتی قدرتمند و تاثیرگذار به نام جمهوری اسلامی ایران در منطقه حضور دارد. طبیعی است هرگونه بی‌اعتنایی به این واقعیت از طرف مقامات کاخ سفید، همانطور که در گذشته به انحای مختلف مشاهده شده است و طرح مطالب نسنجیده از سوی آنها می‌تواند بذر بی‌اعتمادی را در زمین ناهموار روابط دو کشور بکارد. نقل قولی از جیمز بیکر وزیرخارجه پیشین آمریکا که بر ضرورت آماده شدن این کشور برای مذاکره با دشمنانش تاکید کرده (نیویورک تایمز ‪،(۸۵/۱۲/۱۴‬ به رغم اینکه وی یک مقام رسمی محسوب نمی‌شود، در عرف دیپلماتیک در آستانه برگزاری یک کنفرانس حساس امنیتی با حضور مقام‌های دو کشور ، چندان سنجیده به نظر نمی‌رسد. البته به نظر نمی‌رسد مقام‌های رسمی ایالات متحده که در تدارک چرخشی ولو موقت در بخشی از دیپلماسی خارجی خود هستند- و آغاز مذاکره دوجانبه با کره شمالی و پذیرش حضور در کنفرانس امنیتی بغداد با شرکت دو کشور ایران و سوریه ، از نشانه‌های این چرخش به حساب می‌آید - تمایل چندانی داشته باشند که با تاسی از این گونه اظهارنظرهای نسنجیده ، کنفرانس مزبور را قبل از شروع به شکست بکشانند. همچنین کاخ سفید قطعا آگاه است که مسائل منطقه‌ای فی نفسه به یکدیگر مرتبط است و نقش آفرینان در این مسائل نمی‌توانند آنها را جزایر جداگانه‌ای تصور کنند و مطمئن هم باشند که از تا ثیرات متقابل به دور خواهند بود. آمریکایی‌ها که تاکنون برنامه صلح آمیز هسته‌ای ایران را با اهداف و اغراض خاص به یک مساله منطقه‌ای تبدیل کرده و تمام هم وغم خود را نیز برای سوء‌استفاده از آن در جهت تحمیل نظرات سلطه‌طلبانه خود بکار گرفته‌اند، بایستی آگاه باشند که نمی‌توانند به عنوان یک میهمان همزمان چماق و هویج را بر سر میزی بیاورند که گرداگرد آن صاحبخانه و همسایگانش نشسته اند.