روزنامه فایننشیال تایمز امروز طی تحلیلی پیرامون شرایط گفتگو با ایران ، در مقاله‌ای نوشت: یکی از پیشنهادات اصلی گروه تحقیقاتی عراق یعنی آغاز مذاکره با ایران و سوریه جزو اولین مواردی بود که مورد بی‌اعتنایی جورج بوش قرار گرفت. اما برای کسانی که مایلند گزارش گروه تحقیقاتی را جدی بگیرند این پیشنهاد سوالات دشواری را بر می‌انگیزد: ملاقات با ایران و سوریه چگونه باید باشد و چه نتایجی را در بر دارد؟ در ادامه این مقاله آمده است: صحبت با کسانی که دولت آمریکا با بی‌پروایی به سردی با آنها برخورد کرده است خود یک پیشرفت محسوب می‌شود؛ اگرچه احتمال دارد مدت زمان آن بسیار کوتاه باشد، ساده اندیشی است اگر فکر کنیم صحبت با مقامات ایرانی و سوری برای متقاعد کردن آنها برای تغییر خط مشی‌شان کافی خواهد بود. دمشق و تهران خواستار روابط متفاوتی با واشنگتن هستند. اما تا زمانی که معتقد باشند آمریکا درصدد تضعیف آنهاست امکان ندارد تسلیم خواسته‌های آن شوند. سوریه تا زمانی که کشمکش‌هایش با اسراییل پایان نیابد جلو حماس و حزب‌الله را نخواهد گرفت و تا زمانی که آمریکا در تلاش است جمهوری اسلامی ایران را تضعیف کند نباید انتظار داشته باشیم برای ایجاد ثبات در عراق آمریکا را یاری کند. سوال اصلی برقراری ارتباط با آنها نیست. این روزنامه می افزاید: سوال اصلی این است که آیا دولت آمریکا قادر به اجرای اصلاحات بنیادی در خط مشی سیاسی خود که برای رهایی از فجایعی که در این منطقه ایجاد کرده لازم است می‌باشد یا نه؟ آیا دولت آمریکا حاضر است چارچوب محکم ایدئولوژی خود را تغییر دهد و برقراری صلح بین‌ اسراییل و فلسطین را در راس دستور کار خود قرار دهد و برای برقراری یک چارچوب منطقه‌ای که امنیت جمعی به همراه دارد بکوشد و تضمین کند که در سایر مسایل داخلی این منطقه دخالت نخواهد کرد؟ اگر جواب مثبت است نه تنها صحبت با ایران و سوریه منطقی خواهد بود بلکه بخش حیاتی این راهبرد جدید خواهد شد. این مقاله می افزاید: هیچ یک از این سه کشور نباید انتظار مسیر آرامی را داشته باشند. برخی از سوری‌ها ممکن است خواهان ازسرگیری سلطه سیاسی در لبنان و چپاول‌گری‌های اقتصادی در این کشور باشند. ایران نیز ممکن است خواهان داشتن اختیار تام در توسعه توانایی‌های هسته‌ای و گسترش نفوذ منطقه‌یی خود باشد. همه این موارد حکم خط قرمز آمریکا را خواهند داشت - در این بین واشنگتن نیز ممکن است امید (واهی) داشته باشد به اینکه تهران برنامه هسته‌ای خود را متوقف کرده و دمشق ارتباط خود با حماس حزب‌الله یا گروه‌های عراقی را قطع کند. در ادامه این مقاله آمده است: ایران و سوریه می‌توانند به نوبه خود از ارتباط خود با گروه‌های شبه نظامی استفاده کرده و حماس را متقاعد کنند که آتش بس گسترده‌ای را برقرار کند و از حزب‌الله بخواهند آرامش را حفظ کند و از شورشیان سنی و گروه‌های شبه نظامی شیعه بخواهند در جهت آشتی عراق قدم بردارند. فایننشیال تایمز افزود: نیازی به تصور کردن گزینه‌ای جدا از مذاکره با این دو کشور نیست؛ خود عملا داریم می‌بینیم ایران و سوریه با تهدید طرد شدن هر چه بیشتر روبرو خواهند شد و مقابله به مثل خواهند کرد. جنگ داخلی در عراق وخامت خواهد یافت و لبنان بار دیگر تاوان اشتباهات دیگران را خواهد پرداخت. اسراییل و فلسطین درگیری خونین خود را از سر خواهند گرفت؛ آمریکا کوچکترین شانس بردی در این کشمکش‌ها نخواهد داشت و به تنهایی پیروز نخواهد شد. در خاتمه این مقاله آمده است: مذاکرات یک بحث خودمانی و دوستانه نیست ، بلکه یک انتخاب استراتژیک است. اگر منظور از آن اتخاذ لحنی دوستانه در تکرار همان خواسته‌هایی است که سابقا با لحنی خشن پرسیده می‌شد بهتر است زحمت نکشید. اما اگر تجدیدنظر‌های جدی درباره موقعیت آمریکا در منطقه و فرآیند تبادل آرا را در بر دارد آنگاه گفتگوها ارزش امتحان کردن را دارند.