نویسنده: سجادخان سایت عملیات روانی – به دنبال بمب‌گذاری‌های لندن، واژه مشترک کلیه روزنامه‌نگاران «انکار» بوده است. بمب‌گذاری‌ها توجهات را معطوف جوامع مسلمان کرده و همه در پی نه تنها عذر خواهی فوری آنها هستند بلکه از آنها انتظار می‌رود با «افراطیون» و به قول تونی بلر «ایدئولوژی اهریمنی» به مقابله برخیزند و از آنان تبّری بجویند . اجازه دهید دخالت‌های کشورهای غربی در جوامع اسلامی را به عنوان مثال ذکر کنیم. تونی‌بلر از کسانی که بمب‌گذاری‌ها را مرتبط با سیاست خارجی وی می‌دانند انتقاد می‌کند و ادعای این عده را توجیهی برای منطق تروریست‌ها و دلایل آنها برای انجام حملات می‌شمارد. با این حال کسی به دلایل دائماً متغیر دخالت‌های غرب در جهان اسلام توجهی نمی‌کند. در طی دوران استعمار، دخالت غربی‌ها به بهانه حفاظت از مسیرهای تجاری بود. در سال 1956 به بهانه ملی سازی کانال سوئز، پس از جنگ جهانی دوم به بهانه مبارزه باکمونیسم، پس از سال 1991 به بهانه مهار صدام حسین و در حال حاضر به بهانه مبارزه باتروریسم صورت می‌گیرد. تفاوتی نمی‌کند که در چه زمان و عصری به سر می‌بریم، دولت‌های غربی در همه حال بهانه‌ای برای دخالت در جهان اسلام می‌یابند. تونی بلر دائماً دلایلش را برای شروع جنگ عراق تغییر می‌داد. تسلیحات کشتار جمعی، اجرای قطعنامه‌های سازمان ملل، سرنگون کردن یک دیکتاتور مستبد وارتقای دموکراسی در مقاطع مختلف زمانی جزو بهانه‌های متعددی بودند که وی مطرح کرد. البته انکار محدود به نخست وزیر نمی‌شود و به کل دستگاه سیاستگذاری انگلیس قابل تعمیم است. بسیاری از روزنامه‌های انگلیس در گزارش اتهامات جنایات جنگی علیه سربازان بریتانیایی، توجیهات متعددی را برای این مخمصه که گرفتار آن شده‌اند، مطرح می‌کنند از قبیل شرایط جغرافیایی مشکل، گرمای صحنه جنگ (گویی جنگ جای آسایش است) و شرایط سیاسی دشوار. اما همین روزنامه‌ها اگر مسلمانی سعی کند چنین دلایلی را برای توجیه بمب‌گذاری هفتم جولای بیاورد، او را به یاد انتقاد و ناسزا می‌گیرند. انکار جنایات سربازانمان ما را به سمتی هدایت می‌کند که نمی‌توانیم ارتباط میان بمب‌گذاری‌های لندن، زندان بگرام افغانستان، زندان گوانتانامو، زندان ابوغریب و دادگاه نظامی انگلیس در بصره را درک کنیم. اینها مواردی استثنایی از فساد دستگاه حاکمه نیستند بلکه مشکلاتی ساختاری هستند که به بربریت و انسانیت‌زدایی مربوط می‌شوند؛ انکار، نادیده گرفتن نشانه‌های فزاینده بیماری و انحطاط فرهنگی است که رهبران سیاسی آن را به وجود آورده‌اند و هم‌اکنون همه‌گیر شده است. مسلماً کسی این مدرسه‌ای را که سربازان آمریکایی و انگلیسی از آن فارغ‌التحصیل شده‌اند، زیر سؤال نمی‌برد و هیچ تحقیقی برای شناسایی دلایل بروز این قبیل رفتارهای تجاوز‌گرانه، وحشیانه و اغلب مرگ‌آور سربازان انجام نمی‌شود. انکار محدود به سیاست خارجی نمی‌شود؛ چند روز پس از بمب‌گذاری‌های لندن نوجوان چهارده ساله‌ای در منچستر متهم به تجاوز به هفت دختر هفت تا ده ساله در پارکی محلی شد. تجاوزکاران انگلیسی روزبه‌روز جوان‌تر می‌شوند، با این حال لیبرال‌ها هنوز اعتقاد دارند که آسان‌گیری در مورد مسایل جنسی و ماهیت فراگیر آن ارتباطی با افزایش خشونت‌های جنسی ندارد. انکار در این حوزه نیز کاربرد دارد یا هر حوزه دیگری: مشکلات بازنشستگی، جمعیت پیر، افزایش میزان طلاق، اوباشگری و مشروبخواری. به اعتقاد لیبرال‌ها اینها مشکلاتی منفرد هستند که راه حل‌های منفردی را می‌طلبند و از یکدیگر مجزا می‌باشند؛ انکاری دیگر. با وجود این، فروپاشی واحد خانواده، کاهش ازدواج، اولویت داشتن ثروت برهر چیز دیگر و مادی‌گرایی، کم رنگ شدن فرهنگ احترام به سالمندان، افزایش روابط نامشروع و رواج دیدگاه صرفاً کامجویی نسبت به روابط جنسی، مصرف زدگی و مشروبات الکلی همگی نشانه‌هایی نگران کننده از سقوط و تباهی پیوند‌هایی است که جوامع را مستحکم نگه می‌دارند. همانطور که ملانی فیلیپس، مفسر برجسته انگلیسی اخیراً نوشت: «فرهنگ لذت جویی ما ظاهراً کلیه مظاهر منافع بلند مدت و جمعی خود را از دست داده است. در عوض تعداد فراوانی از مردم به گونه‌ای در این جامعه مصرفی زندگی می‌کنند که گویی فردایی وجود ندارد - و از این طریق اطمینان می‌یابند که این دقیقاً همان چیزی است که به دنبال آن هستند.» نکته اصلی در مورد اصل انکار این است که گاهی اوقات افرادی که نزدیک‌ترین ارتباط را با موضوعی دارند، کمتر می‌توانند اشتباه بودن آن را متوجه شوند. همانطور که جوآن ولفگانگ ون گوئس، شاعر و رمان نویس شهیر آلمانی اظهار داشت: «انسان همواره درحال انکار است». اظهار نظری مناسب برای توصیف مخمصه کنونی.