نویسنده : جان ارمان کتاب کوتاه «خیزش نومحافظه‌کاری» در حد بسیار موجز به موضوع محافظه‌کاری می‌پردازد و مسایل مطرح شده در آن به صورت عمقی مورد بحث قرار نگرفته‌اند. با این حال، به دلیل دارا بودن ویژگی هشداردهندگی شایسته توجه است. کتاب فوق، نقایص تبارشناسی روشنفکری دوران جدید – که از لحاظ شکل ناقص و درک ما از آن ناکافی است – و دوران پس از جنگ را که وجدان جمعی ما را تشکیل داده است، مورد تأکید قرار می‌دهد. ماجرای نومحافظه‌کاران، موضوعی جالب با شخصیت‌های جالب و سرشار از رویدادهای متنوع می‌باشد. پس از خاتمة جنگ ویتنام، گروهی از روشنفکران نیویورک که بیشتر آن‌ها صهیونیست، ضد کمونیست و از جمله طرد کنندگان لیبرالیسم و حزب دموکرات (که هر دو را فاسد می‌دانستند) بودند، با هدف نجات دادن سیاست خارجی آمریکا وارد کارزاری سخت شدند. آن‌ها موفق شدند برای تشکیل ائتلاف جدید محافظه‌کاری با نفوذ سیاسی فراوان، پروسه‌ای را ترتیب دهند. این ماجرایی است که محققان بارها و بارها آن را مورد تأمل ویروسی قرار خواهند داد و تحقیقی علمی است که منجر به افزایش آگاهی‌ از نقش روشنفکری در زندگی مردم آمریکا، تأثیرگذاری ایده‌ها و ایدئولوژی‌ها بر سیاست‌های این کشور و نیز تعدیل محیط روشنفکری آمریکا در دوران پس از جنگ خواهد شد. کتاب فوق چنین تحقیق جامعی ارایه نمی‌کند بلکه در بهترین حالت، گزارشی ابتدایی و مقدمه‌ای مختصر برای مبتدیان و دانشجویان رشته سیاست آمریکا است که با رجوع به مبارزات اروینگ کریستول، نورمن پودورتز و کمیته خطر، نگاهی به دهة 60 داشته و دلیل حوادث گذشته را بررسی می‌کند. جان ارمان، استاد تاریخ دانشگاه جورج واشینگتن، برای توضیح طوفانی که نومحافظه‌کاران برپا کرده‌اند، وارد ریشه‌های آن می شود. وی به معرفی بازیگران اصلی و مضمون مقالات بحث‌انگیز آنان می‌پردازد و دربارة به قدرت رسیدن سریع آن‌ها توضیح ساده‌ای می‌دهد. این کتاب، اثری استادانه و تحقیقی عالی، آموزنده و سازمان یافته است. با وجود این، موفقیت آن بیشتر به عنوان اثری توصیفی است تا تحلیلی. در حقیقت، مهم‌ترین نقص کتاب، عدم کندوکاو ارمان درباره میراث نومحافظه کاری و بررسی ایده‌های آن‌ها دربارة جنگ سرد می‌باشد. نویسنده برای توصیف گروهی خاص از نومحافظه‌کاران، این طور می‌نویسد که «آن‌ها واژه‌ها را بسیار جدّی می‌گیرند و عقیده دارند که واژه‌ها دارای پیامدهای واقعی هستند.» این توصیف عموماً دربارة نومحافظه‌کاران صدق می‌کند. در حقیقت، اصرار به جدی گرفتن واژه‌ها و ایده‌ها، در رأس ویژگی‌های نویسندگانی چون پودورتز، کریستول، میج دِکتر، ژان کرک پاتریک و والتر لاکوئر – همة آن‌ها افرادی برجسته به شمار می‌روند- قرار دارد که بسیار جالب و چشمگیر است. همان‌گونه که نویسندگان وفادار به مجله کامنتری – مدت‌ها مطبوعه اصلی نومحافظه‌کاران بود – می‌دانند زمانی که نومحافظه‌کاران وارد عرصه روشنفکری می‌شوند، بسیار جدی مبارزه می‌کنند. نویسندگان نومحافظه‌کار، در رأس امور خود، بحث و جدل را مشابه درگیری نظامی می‌پندارند و با استفاده از نیروی متمرکز نقاط ضعف دیگران را مورد حمله قرار می‌دهند. هدف آن‌ها معامله با دشمن نیست، بلکه غلبه برآن‌ و پیروزی است، پیروزی کامل، قاطع و بدون دادن هزینه‌ای. انتظار می‌رود نومحافظه‌کاران با تکرار اشتباهات، تضادها وحماقت های همکاران سابق خود در جناح چپ کم‌کم مسؤولیت قضاوت‌ها و توصیه‌های خود را به عهده بگیرند و در واقع قانون بازی چنین است. بنابراین، با توجه به چالش جناح راست سیاسی برای ارایه تعریفی از اصولی که باید راهنمای سیاست خارجی آمریکا طی قرن آتی باشند، تحلیل تفکّرات نومحافظه‌کاران در تیره‌ترین روزهای جنگ سرد، بجا و مثمرثمر خواهد بود. نکته حایز اهمیت این است که آیا نومحافظه‌کاران دیدگاه متمایزی درباره مسایل روز دنیا که متفاوت با دیدگاه‌های آنان در دوران پیچیده پس از دهة 60 باشد، دارند. خلاصة کلام، با خاتمة جنگ سرد و کاهش (احتمالی) تهدید علیه امنیت اسراییل، دیدگاه آن‌ها چه تغییری کرد؟ آیا ایده‌های مورد حمایت نومحافظه‌کاران شامل حال محافظه‌کاری جدید که بسیار با آن تفاوت دارد، خواهد شد؟ و آیا نومحافظه‌کاران متفکّران عجیبی هستندکه با تنفّر توأم با افراطی‌گری دهة 60 و بی‌اعتنایی به ترس دهة 70 وجه اشتراک دارند و در عصر حاضر به سرعت از صحنه کنار می‌روند؟ بعلاوه در آستانه هزاره جدید چه کاری از دست این مرتدان جناح چپ – بسیاری از آنان تأکید دارند که به رغم چسباندن انگ‌های مختلف، هنوز هم لیبرال‌های «حقیقی» آنها هستند – برای تغییر دستور کار سیاست خارجی آمریکا به ماورای موضوع دوگانه جهانی شدن وانزواطلبی برمی‌آید؟ استدلال تحسین کنندگان نومحافظه‌کاران این خواهد بود که انبوه تألیفات آنان کمک بسیار مؤثری به این بحث خواهد کرد. با وجود این، ادامة این تأثیر‌گذاری نیازمند تلاشی سیستماتیک برای استفاده از آن تألیفات در بررسی‌های دقیق است. تنها با ارزیابی ایده‌های نومحافظه‌کاری – که با ضرورت‌های ایدئولوژیک جنگ سرد شکل گرفته‌اند – از لحاظ تغییر چارچوب ملاحظات پس از جنگ سرد، می‌توانیم میراث نومحافظه‌کاران را در اهدف خود منظور کنیم.