سایت عملیات روانی_برخی تحلیلگران می گویند :تحریم و اقدام نظامی گزینه های مناسبی برای حل برنامه هسته ای ایران نیستند و غرب برای اقدام موثرتر باید دیپلماسی و اقدام بین المللی را ترکیب کند. انستیتو سیاست خاور نزدیک واشنگتن در تحلیلی نوشت : اگر چه تلاشهای دیپلماتیک کنونی برای متوقف کردن برنامه هسته ای ایران بعید به نظر می رسد، اما این امرزمان بیشتری را در اختیار آمریکا و همپیمانان آن قرار می دهد. تهدیدها و تشویقهای مختلف به قدر کافی قدرتمند نیستند تا ایران را متقاعد کنند که به برنامه غنی سازی خود که برای آن ارزش زیادی قائل است، پایان دهد . گری سامور GARY SAMORE نویسنده این تحلیل می نویسد: درمقابل، درحالی که قدرتهای بزرگ اختلاف پیدا کرده اند و بهای انرژی آمریکا بسیار بالاست، آنها ( ایرانیان) این دلایل را فرصتی برای پیشرفت برنامه خود می بینند. با این وجود به دلایل صرف فنی، آنها ممکن است تاخیر را در صورتی که چنین دیدگاهی به گونه ای موثر تر در جامعه بین المللی اختلاف ایجاد کند و مانع اقدام تنبیه کننده شود، بپذیرند. نویسنده در ادامه می افزاید: اخیرا مشکلات فنی مانع اولیه در تسریع برنامه هسته ای ایران بوده است. ایران نمی تواند سانتریفیوژهای قابل اطمینان برای غنی سازی اورانیوم را به این زودی تولید کند. بنابراین سالها از ساخت یک تاسیسات بزرگ برای تولید اورانیوم غنی شده کافی برای سلاح هسته ای دور است.با این وجود در نهایت این مشکل فنی را مرتفع می کند و در آن مرحله تلاشهای دیپلماتیک متوقف خواهند شد و در آن زمان آمریکا و همپیمانان آن با انتخاب دشوار بین دو گزینه بسیار ناپسند روبرو می شوند : بازدارندگی از طریق همپیمانان و تهدیدهای تلافی یا مقابله از طریق حمله به تاسیسات هسته ای ایران. در ادامه این تحلیل آمده است : جامعه بین المللی ممکن است بتواند به توافقی با ایران در زمینه تعلیق غنی سازی دست پیدا کند. چندین مصالحه متفاوت در گذشته به ایران پیشنهاد شده است. حتی اگر کسی بتواند به ایران برای حفظ قولهای آن اعتماد کند، اما زمان برای مصالحه گذشته است. بهترین لحظه برای یک چنین دیدگاهی بلافاصله پس از حمله آمریکا به عراق بود که تهران احتمالا خود را به عنوان هدف بعدی تلقی می کرده است. با این وجود امروز ایران به تعلیق تنها به عنوان شانسی برای به دست آوردن زمان بیشترزیر نقاب مذاکرات بین المللی نگاه می کند. نویسنده در بخش دیگری از تحلیل خود در مورد اعمال تحریم و مداخله نظامی غرب در برنامه هسته ای ایران می نویسد : اگر دیپلماسی شکست بخورد، گزینه های باقیمانده ناپسند هستند. اگر چه تهدید تحریم یک ابزار دیپلماتیک سودمند بوده، اما چین و روسیه در برابر این اقدامهای تنبیه کننده پافشاری کرده و آنها را بی اثر کرده اند. در واقع شکل دهی ساده و رسیدن به یک اجماع در مورد تحریم های سخت کاری دشوار خواهد بود. حتی اگر این تحریم ها تاحدی وضع و اجرا شوند، اما تاثیر آنها در جلوگیری از ایران در ادامه برنامه هسته ای خود به موقع حس نخواهد شد. سامورادعا می کند : اگر گزینه های دیگر شکست بخورد، آمریکا و اسرائیل می توانند مداخله نظامی را برگزینند. به منظور موثر افتادن این گزینه یک چنین اقدامی نیازمند اطلاعاتی بیش از آن چیزی است که هردو طرف در حال حاضر در مورد تاسیسات هسته ای ایران دارند. از سوی دیگر اقدام نظامی خطر تلافی غیرمستقیم ایران علیه منافع آمریکا و اسرائیل را به وجود می آورد. در پایان تحلیل انستیتو سیاست خاورنزدیک واشنگتن آمده است: درطولانی مدت،ترکیب دیپلماسی و اقدام بین المللی زمان بیشتری را فراهم می کند و ایران از رسیدن به توانایی ساخت سلاح چندین سال فاصله دارد. با این وجود ایرانیها یک بازی دیپلماتیک هوشمندانه را انجام می دهند و اگر ایران برنامه سلاحهای هسته ای را ظرف چند سال آینده توسعه دهد، غرب با یک گزینه سخت بین محدود کردن و بادارندگی روبرو خواهد شد.