سایت عملیات روانی_یک روزنامه آمریکایی در تحلیل سفر رئیس جمهور ایران به این کشور برای شرکت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل، قاطعیت رفتار و گفتار وی را با قاطعیت امام خمینی (ره)‌مقایسه کرد و نوشت احمدی نژاد همان قاطعیت آیت‌الله خمینی را دارد. روزنامه آمریکایی واشنگتن پست در گزارشی درباره سفر اخیر محمود احمدی‌نژاد به نیویورک برای شرکت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل نوشته است: «مهم‌ترین لحظه مصاحبه هفته گذشته احمدی‌نژاد در آمریکا، پاسخ به این سوال بود که آیا آمریکا به ایران حمله خواهد کرد، وی به سرعت پاسخ داد خیر گویی ذهن وی چنین اتفاقی را غیرمنطقی می‌دانست.» نویسنده مقاله می‌افزاید: «اعتماد به نفس احمدی‌نژاد، مهمترین خصیصه وی در این سفر بود. او مانند ماتادوری بود که با شجاعت نیزه‌ها را به بدن گاو وارد می‌کرد. وی از محلی به محل دیگر می‌رفت ـ مصاحبه‌های تلویزیونی و روزنامه‌ها، سخنرانی در شورای روابط خارجی و سخنرانی در مجمع عمومی ـ و در همه جا این شجاعت را نشان داد. او به گونه‌ای رفتار می‌کرد که گویی نیویورک متعلق به او است. من همان قاطعیت آیت الله خمینی را در او دیدم، زمانی که گفت آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.» نویسنده مقاله در ادامه با اشاره به گفتگوی خود با روسای جمهور ایران و آمریکا در این هفته می‌افزاید: «در طی یک هفته من فرصتی غیرعادی به دست آوردم تا نظرات جرج بوش و احمدی نژاد را درباره ایران درک کنم. تناقضات بسیار شدید بود. احمدی‌نژاد با نظرات خود درباره اسرائیل و هولوکاست، این هفته را در نیویورک برای نمایش عملکرد فعالان جهان سوم و انقلابیون مسلمان صرف کرد. در میان سخنان او می‌توان این پیام را شنید آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.» نویسنده مقاله در ادامه با اشاره به گفتگوی خود با رئیس جمهور ایران می‌گوید: «احمدی نژاد آرام‌ترین انقلابی است که من تا به حال دیده‌ام. وی روی یک صندلی راحتی در اتاق خود در هتل اینترکانتی‌ننتال،نشسته است. وی در عین آنکه شدیدترین الفاظ را به کار می‌برد به ندرت عضوی از بدنش را تکان می‌دهد. حالت صورت وی به ندرت تغییر می‌کند.» مصاحبه احمدی‌نژاد مانند بازی پینگ پونگ با یک بازیگر باهوش است. او هر سوال را با سوالی از خودش پاسخ می‌دهد. وقتی از حملات حزب الله بپرسید وی با سوال درباره حملات اسرائیل پاسخ می‌دهد. اگر به بی‌اعتنایی کشورش به درخواست‌های سازمان ملل بپردازید، وی به بی توجهی آمریکا به این سازمان جهانی می‌پردازد.» نویسنده مقاله می‌افزاید: «برداشت من از گفتگوی این هفته آمریکا و ایران آن بود که هر دو کشور درباره یک واقعیت مرکزی توافق دارند: ایران کشوری قدرتمند است که باید نقش مهمی در سیستم بین المللی بازی کند.» این مقاله در نهایت اینگونه نتیجه‌گیری می‌کند: «این یک چالش است، آیا آمریکا و ایران می‌توانند فرمولی را پیدا کنند که امنیت و منافع دو طرف را تامین کرده و به این ترتیب به ایران امکان دهد بعد از 27 سال بطور کامل به جامعه بین المللی بازگردد. آمریکا بدون کمک ایران نمی‌تواند به منافع خود در ثبات خاورمیانه دست پیدا کند.»