نویسنده: لئون حضر سایت عملیات روانی – دولت بوش اخیراً آن چنان که در گزارش روزنامه نیویورک تایمز آمده) تلاش بیهوده‌ای را برای جلب حمایت اروپا، جهان عرب و سازمان ملل به‌منظوراعمال فشار بررهبران ائتلاف کردهای شیعه در بغداد به رهبری ابراهیم الجعفری، نخست وزیر عراق، جهت وارد کردن اقلیت‌های سنی به روند سیاسی کشور، آغاز کرده است. با این همه، کشورهای اروپایی و عرب و نیز اکثریت ا عضاء سازمان ملل با تهاجم یک‌جانبه و خود سرانه آمریکا به عراق مخالف بوده‌اند. علاوه برآن، دولت بوش پس از حمله به عراق تهدید کرده بود که فرانسه و آلمان را به دلیل عدم حمایت از اشغال عراق از سوی آمریکا، تنبیه خواهد کرد. همچنین تهدید کرده بود که برای سازمان ملل جایگزینی متشکل از کشورهای دموکراتیک قرار خواهد داد. حتا ایدئولوژی‌های کوچک نومحافظه‌کار به صورت ضمنی اشاره کرده بودند که قصد دارند خود را از رژیم‌های خودکامه حاکم برعربستان سعودی و مصر خلاص کنند. و اکنون، همان حاکمان در مصر و عربستان سعودی به همراه کشورهای قدیمی اروپایی یعنی فرانسه و آلمان و اعضای بداندیش سازمان ملل از جانب همان مقامات آمریکایی تشویق می‌شوند که با حمایت 140 هزار سرباز آمریکایی سعی کنند کمی آزادتر و دموکراتیک‌تر از این باشند و دولتی دموکراتیک انتخاب کنند. این امر نشانه خوبی برای امکان‌پذیر بودن ظهور امپراتوری دموکراتیک در بلند مدت نیست اگر قدرت امپریالیستی قادر نباشد خواست خود را – نه برای ذکر ارزش‌های لیبرال دمکرات خود – بر دولت ضعیفی که حیات آن وابسته به ایالات متحده است، اعمال کند. و این همه تنها زمانی که آمریکا فکر تغییر رژیم‌ دیگری را در سرمی‌پروراند به وقوع می‌پیوندد. در نتیجه، با یکی دیگر از سیاست‌های بی‌منطق دارودسته بوش مواجه هستیم که از حکومت‌های خودکامه سعودی و رژیم نظامی مصر – که بردو کشور مهم عرب سنی در خاورمیانه حکومت می‌کنند- در مبارزه برای دموکراتیک کردن عراق و خاورمیانه و تقویت عرب شیعه، به نفع خود بهره می‌برد. اتلاف سرمایه ممکن است واشینگتون سعی کند که این موضوع جالب و در عین حال پیچیده را در کنفرانس بین‌المللی که قرار است دربارة عراق در بروکسل برگزار شود، مطرح کند. در طول این نشست، احتمالاً بعضی کشورها برای بازسازی اقتصاد عراق کمک‌هایی ارایه خواهند کرد و این امر در صورتی که کشور عراق در مدت زمان کوتاهی نتواند به امنیت و ثبات برسد، جز اتلاف پول چیز دیگری نمی‌تواند باشد. با وجود این، در صورتی که حاکمان جدید عراق در باب قوانین دموکراتیک مجبور به ایفای نقش شوند، ثبات و امنیت برقرار نمی‌شود بلکه زمانی این امر محقق می‌شود که سه گروه مهم نژادی مذهبی عراق یعنی اکثریت شیعه و کرد و اقلیت سنی برسرتقسیم قدرت در بین خود به توافق برسند. مسأله این است که چنین دادوستد قابل اجرایی میان سه گروه که منجر به ورود سنی‌ها به ائتلاف و تدوین قانون اساسی، خواهد شد و این امر زمانی محقق می‌شود که همة جناح‌ها با بخشش و فراموش کردن اشتباهاتی که در گذشته از جانب گروه‌های رقیب (طرد کردن کردها، قتل‌عام شیعیان و ترور سنی‌ها) سر زده و پرهیز از تکرار اقدامات گذشته، با یکدیگر به توافق برسند. عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی علاوه برآن، یک رهبر سنی منطقی، خواستار عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی از عراق و تشکیل مجدد عراق یکپارچه خواهد شد زیرا احسای تعلق سنی‌ها به عراق، ریشه در ناسیونالیسم عرب عراقی دارد.. با این حال، انتظار می‌رود کردهای عراق حتی در صورت توافق دربارة برنامة زمانی عقب‌نشینی آمریکا با آن مخالفت کرده و براستقرار عراق غیر منسجم و به‌دست گرفتن کنترل منطقه نفت خیز کرکوک پافشاری کنند. این در حالی است که شیعیان و سنی‌ها هر دو – و نیز دولت ترکیه – بااین درخواست کردها مخالفت کرده‌اند. در عین حال، رهبر کرد یا سنی‌ آگاه درک خواهد کرد که همکاری با اکثریت شیعه منجر به افزایش نفوذ روحانیان شیعه در عراق خواهد شد که این امر حتا باعث دشوارتر شدن توافق میان سه‌گروه می‌شود و حاکمان سعودی و مصر نیز قطعاً نگران همین موضوع هستند. تغییر ائتلاف ملی، نژادی و مذهبی در عراق و خاورمیانه، حقیقت پیچیده حضور طولانی مدت نیروهای آمریکایی در این کشور را اجتناب ناپذیر می‌سازد و مانند نیاکان امپریالیست بریتانیا در منطقه، استراتژی تقسیم قدرت را ترویج می‌کند که تنها هرسبب می‌شود تبعات آن افزایش یابد. از قضا دو کشوری که می‌توانند واقعاً به آمریکا در برقراری ثبات در عراق کمک کنند، ایران (که رهبران روحانی آن دارای روابط سیاسی مستحکمی با شیعیان عراق هستند) و سوریه (که دولت آن نگران نفوذ رادیکال‌های مذهبی سنی عراق در اکثریت سنی سوریه هستند) می‌باشند. ائتلاف سعودی که مورد حمایت قبایل مارونی و دروز است در برابر ائتلاف نظامی سیاسی شیعه طرفدار سوریه قرار داده شده است و یک ژنرال سابق مخالف سوریه – که از حمایت احزاب طرفدار سوریه برخوردار است- تنها می‌تواند یک مدیر دفتر معمولی شود. از این امر در واشینگتون به عنوان یک خبر خوب برای آمریکا استقبال می‌شود و صحت آن در صورتی است که آن را با شرایط موجود در عراق مقایسه کنیم.