سایت عملیات روانی_ هشتم مارس 2005، زمانی که بیش از یک میلیون لبنانی در میدان شهدای بیروت با طنین رعدآسای سید حسن نصرالله به جان آمدند که به خدا قسم بنیان رژیم جعلی اسراییل از لانه عنکبوت سست تر است، کسی چه می دانست که کمتر از شانزده ماه بعد وعده قرآنی آن مردالهی محکی محکم می خورد و وحشت چند ده ساله ملل عرب و مسلمان از آن باروی پوشالی فرو می ریزد. پیروزی ها یکی پس از دیگری به استقبال حزب الله لبنان می آید. افکار عمومی جهان دارند همین حالا برای نماد سیاسی صهیونیسم بین الملل که به ناحق بر سرزمین های میان رود اردن و دریای مدیترانه چنبره زده است کفن می دوزند و تابوت می سازند. بی شک ایهود اولمرت که تا پیش از جنگ سرنوشت ساز کنونی، نان شاگردی شارون را می خورد، نخستین قربانی سیاسی پس لرزه های زلزله جنوب لبنان می شود و از جایگاه اش کناره می گیرد، بگذریم که اکنون نیز سخت در آرزوی چنین روزی است. عامیر پرتز اکنون دستش را می گزد که چرا به پیشنهاد ناشیانه اولمرت برای پست وزارت دفاع جواب مثبت داده است. او که به اعتراف بستگانش هر روز صبح احساس پشیمانی از این مسوولیت می کند نیز قربانی دیگر پس لرزه های زلزله جنوب لبنان خواهد بود. کابینه آتی رژیم جعلی نیز اگر عمری برایش باقی باشد، وزیری جدید خواهد داشت: وزیر بازسازی. اسراییل حتی یکی از دو هزار و پانصد موشک حزب الله را هم ره گیری نکرده است. اکنون همه جا حرف از قدرت نظامی پیش بینی نشده و شکست ناپذیر مقاومت اسلامی است. خودی تر ها که با قرآن انسی دارند، آیه ای را زمزمه می کنند که به مومنان بدر وعده داد که بیست مومن صابر حریف صدنفر از کافران اند، به اذن خدا. اما شاید بزرگترین دستاورد پیروان مرد الهی جنوب لبنان ترک خوردن شیشه عمر سازمان ملل بود. تجربه سالیان گذشته نشان داده است که قدرتهای بزرگ که خود موسس این سازمان بودند همواره اهداف خویش را با اهرم فشار `ملل متحد` یا زیرمجموعه های خودخوانده آن پیش برده اند. اما گویی بیست و هفت روز مقاومت اسلامی، دالان تصمیم سازی چند قدرت دنیوی را دچار رعشه کرده است. اگر تاکنون هم دوره گردهای شورای امنیت توانسته بودند ماهیت جانبدارانه خویش را در پس دیپلماسی زر و تزویر نهان کنند، مقاومت اسلامی پرده از ماهیت حقیقی شان کنار زد و جیره خواران دودل و ترسوی دستگاه کفر را هم به اعتراض واداشت. مقاومت اسلامی آن رهبر دلاور و مومن عربی محاسبات روی کاغذ بزرگان کفر را نیز در هم ریخت. وقتی پیک شیطان بزرگ، رایس، را به بیروت راه ندادند، آمریکا دستش آمد که «خاورمیانه بزرگ» دارد به خاور میانه منهای آمریکا تبدیل می شود. کمی بعد آثار چنین درک درستی نمایان شد. دیوید ولش مامور شد که جلوی ضرر را بگیرد و آنگاه لحن آمرانه آمریکا نیز رنگ باخت. در واقع، دیپلماسی ولش بیشتر بوی توسل به مقامات بیروت را می داد. پیش نویس قطعنامه فعلی بر سر مسایل لبنان هم نمود دیگر این درک درست است. البته سران پنتاگون، فرانسه را پیش انداختند تا در پیشامدهای کاملا غیرمحتمل منطقه رو به انفجار خاورمیانه شریک درد داشته باشند. لیکن حرف آخر را رییس جمهور احمدی نژاد در تماس تلفنی با همتای سوری اش زد و آن اینکه آمریکا حق ندارد میانجی گر اوضاع لبنان شود، چون از آغاز حامی تام رژیم غاصب بوده است. اما اینها همه رویه ای از ماجراست که خبرگزاری ها سعی در مانور خبری بر روی آن دارند و همه برای آن است که به خیال خام خود قوه تعیین کننده اصلی تحولات جاری را از چشم افکار عمومی دور نگه دارند. اما دیگر چه کسی است که نگوید حزب الله لبنان بازیگر اصلی ماجراست وقتی پرچم های زردرنگ این بازیگر بزرگ بر دوش همه آنانی است که پیش دار تظاهرات چند صد میلیونی ضد جنگ در روزهای پیش از آغاز تجاوز آمریکا به عراق بودند. گویی صلح طلبان گیتی، رهبر حقیقی خویش را یافته اند و منطق مقاومت را در ناصیه سید حسن دیده اند. پس بگذارید یک گام پیش تر برویم و بگوییم مقاومت اسلامی دیگر بازیگر اصلی ماجرا هم نیست که خودِ ماجراست. اما هشدارهایی هم در پیش است. اکنون پس از طولانی شدن جنگی که نهایت یک هفته برایش تهیه دیده بودند، همه همّ اردوگاه کفر آن است که سهم حزب الله از پیروزی های اخیر به حداقل برسد و صاحب پیروزی، بی نصیب شود. ترفند همیشه استعمار همین بوده که اگر در نبردی هم شکست خوردند، حریف اصلی را از تصاحب غنایم محروم کنند. اما آیا قطعنامه ای که محک آخر بی ثباتی و بی اقتداری سازمان ملل خواهد بود می تواند باز میراث خواران را به کرسی داوری بنشاند؟ وعده الهی این است که زمین را وارثانی حقیقی است که بندگان صالح خدایند.