سایت عملیات روانی_12 تیرماه 1367 (سوم ژوئیه 1988) یادآور روزی است که 290 انسان بیگناه طعمه زیاده‌ طلبی‌های آمریکا قرار گرفتند. پرواز شماره 655 هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران از مقصد بندرعباس به دبی به هوا برخاست ولی هیچ‌گاه بر زمین ننشست. هواپیمای ایرباسی که هدف 2 موشک ناو آمریکایی وینسنس قرار گرفت و به جز تکه‌ پاره‌هایی از آن بر روی ساحل نیلگون خلیج فارس و پیکرهای متلاشی شده 290 انسان مظلوم چیزی باقی نماند ولی لکه ننگ این اقدام جنایتکارانه در تاریخ رقم خورد تا آیندگان بدانند ملت مظلوم و ستمدیده ایران چه مصائبی را از ناحیه ابرقدرت‌ها به ویژه آمریکا متحمل شده است. سالروز 12 تیرماه در حالی در ذهن مردم ایران تداعی می‌شود،که هفتم تیرماه 1366 نیز جمع کثیری از مردم مظلوم سردشت قربانی سلاح‌های شیمیایی رژیم جاه طلب بعث شدند. جانبازان شیمیایی که با گذشت سالیان سال آلام زخم‌های خود را با خود حمل می‌کنند. آری؛ این‌ها و ده‌ها نمونه دیگر در ذهن مردم ایران نقش بسته و هیچ زمان و با هیچ پاک‌کن و غلط گیری پاک نمی‌شود. 290 نفر بیگناه قربانی شدند تا ویلیام راجرز، فرمانده ناو وینسنس از سوی جرج بوش پدر معاون رونالد ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا نشان لیاقت دریافت کند، از خود می‌پرسم چقدر جان انسان‌ها از جمله جان 66 کودک زیر 12 سالی که در این هواپیما بودند بی ارزش شده؟ ولی هیچ کس نیست پاسخ گوید؛زیرا مدعیان حقوق بشری چون آمریکا نسبت به این موارد و صدها مورد دیگر در فلسطین،عراق و افغانستان ساکتند و به آرامی از آن می‌گذرند. این اقدام مغایر با کنوانسیون‌ها و مقررات بین‌المللی گرچه منجر به شهادت 290 نفر شد،ولی ثمره شیرین ایستادگی‌های ایران استقلال کنونی آن است که نمونه آن را در دستیابی به تکنولوژی صلح‌آمیز هسته‌ای به دست فرزندان این آب و خاک شاهدیم. آمریکای مدعی حقوق بشری که دست‌هایش آلوده به خون هزاران هزار انسان بی‌گناه در ویتنام، عراق، افغانستان، هیروشیما و ناکازاکی است و سوابقی چون زندان‌های گوانتانامو و ابوغریب را در کارنامه حقوق بشری خود دارد آیا می‌تواند نسبت به وضعیت حقوق بشر در دیگر کشورها خرده بگیرد؟ مسلما نه! ولی چرا چنین می‌کند؟ نمی‌دانم. شاید روزی به جواب سؤال خود پی ببرم. یاد و خاطره تمامی شهدایی که در راه استقلال و آبادانی این مرز و بوم کوشیدند گرامی و راهشان پر رهرو باد.