تبارشناسی آشوب و فرصت برآمده از آن

۱) شاید برای خیلی ها سؤال باشد که چرا آشوبگران در ماجرای اخیر، به سرعت سراغ دو کار رفتند؛ یکی «آتش افروزی و اقدامات خشن و جنایتکارانه و ایجاد هیاهو»، و دیگری «حمله به حجاب و مساجد و حسینیه ها و پرچم های عزای سالار شهیدان»؟ یا این که چرا بلافاصله، گروهک های تجزیه طلب و تکفیری در مرزهای شمال غرب و جنوب شرق فعال شدند؟

پاسخ این است که قاطبه مردم، کمترین همراهی با طراحان آشوب نکردند و بنابراین آشوبگران، ماموریت یافتند با صحنه سازی های تند و خشن، خلأ بزرگ «حمایت مردم» را بپوشانند. در عین حال، پشت صحنه ماجرا، از برنامه ریزی گسترده برای عقده گشایی علیه مقدسات اسلامی حکایت می کند که سد راه یاغیگری غرب در منطقه و در مقابل ایران بوده است.

۲) ۱۳ سال قبل، هنگامی که فتنه سبز، کشور را درگیر «پیامدهای امنیتی» و سپس بیش از یک دهه «تحریم حداکثری» کرد، وزیر ارشاد دولت موسوم به اصلاحات، از تاسیس «اتاق فکر جنبش سبز در خارج کشور» خبر داد.

هسته مرکزی این اتاق لندنی، شامل «عبدالکریم سروش، اکبر گنجی، محسن کدیور و عبدالعلی بازرگان» بود. اظهارات برخی از این افراد و مشابهان آنها، روشن می کند که آن فتنه پیچیده چرا شکست خورد و چرا به آشوب کور اخیر، تغییر ماهیت داد.

شاید خیلی ها به یاد نیاورند که «مجید محمدی» از اعضای فراری حلقه کیان (یکی از چند حلقه اصلی سازمان دهنده آشوب های ۷۸ و ۸۸، با حضور برخی اصلاح طلبان، و گروهک ملی- مذهبی) مهرماه ۱۳۸۸ در وبسایت رادیو فردا نوشت: «اعضای جنبش سبز اهل ریاضت نیستند. می خواهند با شورت کوتاه و تاپ بیرون بیایند. می خواهند سینه بزنند و اگر هوس کردند، لیوان شرابی بنوشند... آنها در ملأعام روزه خواری می کنند و نصر من الله و فتح قریب سر می دهند. در نماز جمعه با کفش و به صورتی مختلط پشت سر هاشمی نماز می خوانند و جای صلوات، سوت و کف می زنند»! طبیعی بود که نقاب انداختن تدریجی این جریان، مورد انزجار ملت ایران قرار گیرد و بانیان فتنه، سیلی اصلی را از خود ملت باورمند ایران بخورند.

در همین روند قهقرایی بود که مجید محمدی، ۴ آبان ۱۳۸۸ در رادیو فردا اعتراف کرد: «اسلام گرایی جدی ترین مانع و مخاطره برانگیزترین مشکل در برابر جنبش سبز است. ریشه های فرهنگی و اجتماعی که به تأسیس و تداوم جمهوری اسلامی منجر شدند، هنوز در جامعه زنده اند. آنچه خطر جدی در برابر جنبش سبز است، نام جمهوری اسلامی نیست، بلکه اسلام گرایی است که در ایران قوی است. در ضرورت جدی گرفتن و اهمیت آن، همین بس که بیش از سه دهه، حکومت را سر پا نگه داشته است. این ایدئولوژی، از نفس نیفتاده و بر زمین زدن آن کاری است بس دشوار. نقطه حساس و بنیادین جمهوری اسلامی، نه مقام ولی فقیه یا شخص [آیت الله] خامنه ای، بلکه اسلامگرایی است».

۳) تحرکات وحشیانه و آمیخته با استیصالِ پیاده نظام دشمن در شرارت های اخیر، بی سابقه و علت نیست.

چنان که عبدالکریم سروش ۴ اسفند ۸۸ در دانشگاه دلفت هلند گفته بود: «براساس تز سکولارها، جهان به سمت جدایی حکومت از دین پیش می رود، در حالی که این تز واژگونه شده. وجود دین را در عمق زندگی ایرانیان و بازگشت دین را در مغرب زمین می توانیم ببینیم. آنچه گمان می رفت رو به احتضار می رود یا مُرده، تجدیدحیات کرده و دیگران را به نگرانی افکنده است. سکولاریسم که قرار بود نسبت به ادیان بی طرف باشد، اکنون ستیزه گر شده، رسما می ستیزد و وجود اجتماعی آنان را تحمل نمی کند».

او همچنین ۱۱ مرداد ۸۶ در جمع عناصر ضدانقلاب در پاریس گفته بود: «رفته رفته سکولاریسم، وارد دوره ستیزه گر و میلیتانت [نظامی ] می شود و مدارا و هاضمه قوی پیشین را از دست داده است. پیش بینی ضعیف شدن تدریجی ادیان باطل از آب درآمده. در این ۲۰، ۳۰ سال از جامعه شناسان بزرگ می شنوید که ادیان در حال قوت گرفتن هستند. سکولاریسم و لیبرالیسم هاضمه اش برای بلعیدن ادیان ضعیف، قوی بود اما دین قوی و فربه از گلویش پایین نمی رود و لذا ستیزه گر می شود... آمریکا حمله کرد به افغانستان و عراق، هر دو کشور در قانون اساسی تازه خود نوشتند ما باید قوانین مان را از شرع بگیریم، چیزی که در مخیله آمریکایی ها نمی گنجید».

۴) مستندات فراوان می گوید ایران قوی و قدرتمند، خار چشم رژیم های یاغی مانند آمریکا و اسرائیل و انگلیس است و آنها، تجزیه ایران و به تحلیل بردن قدرت آن را همواره در دستور کار داشته اند.

اکبر گنجی هنگام حضور در ایران، از پیشقراولان یگان تخریب و ترور شخصیت در میان غربگرایان مدعی اصلاحات بود. او توسط کسانی مانند حجاریان و برخی عناصر امنیتی آلوده، در نشریات زنجیره ای فربه شد و با برچسب «عالیجناب سرخپوش قتل های زنجیره ای»، به ترور شخصیت مرحوم هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۷۸ و ۷۹ پرداخت؛ چرا که آن روز تصور می کردند او موی دماغ شان خواهد شد. جماعت وحشی مدعی تساهل، حتی به هاشمی که نقش موثری در روی کار آمدن خاتمی داشت، رحم نکردند.

دو دهه بعد، وقتی مصیبت کرونا وارد ایران شد و غربگرایان همسو با جریان تحریم، زبان به شماتت و جنگ اعصاب گشودند،

اکبر گنجی اعتراف تلخی کرد. او اواخر اسفند ۹۸، در حالی که چهار ماه از فتنه آبان ماه نمی گذشت، از پروژه ایجاد جنگ و نزاع در میان مردم ایران خبر داد: «ما کارمندان دولت های راست افراطی، از طریق کروناهراسی، ایران و ایرانیان را نابود خواهیم کرد. وظیفه ما کارمند رسمی بخش پروپاگاندای دولت ترامپ، بوریس جانسون، نتانیاهو و سعودی، وحشت افکنی است تا با فرو پاشاندن سازمان اجتماعی، مردم را به خشونت جمعی بکشانیم... گمان باطل نکنید که ما «مخالف سیاسی»، «مدافع حقوق بشر»، «فمینیست» و... هستیم؛ نه، ما فقط کارمند پروپاگاندای دولت های راست افراطی هستیم. تلویزیون مال بن سلمان است و «منبع معتبر» هم کسی جز خود او نیست... ما تشنه مرگ و خون مردم ایرانیم. کاری را که شدیدترین تحریم های تاریخ نتوانست انجام دهد، ما موظفیم با کروناهراسی انجام دهیم».

سه سال بعد از این اعتراف مهیب، نمودهای میدانی آن ماموریت وطن فروشانه را می توان در قالب جنایت و شرارت در کف خیابان و فعال کردن گروهک های تروریستی تجزیه طلب دید؛ و مثل همیشه، هیزم کشان و تهییج کنندگان اصلی، برخی عناصر ورشکسته مدعی اصلاح طلبی بوده اند.

۵) چرا آشوبگران به سرعت سراغ شرارت و آتش افروزی و اقدامات خشن رفتند؟ یک علت، نیاز غرب به تحریف واقعیت ایران قوی در نگاه ناظران جهانی است تا از اثرگذاری منحصربه فرد ایران در معادلات جهانی بکاهد.

سیاستمداران ارشد غربی، بارها در چند سال اخیر گفته اند پروژه «قرن جدید آمریکایی»، در میدان عمل جای خود را به «قرن جدید آسیایی» داده است و در این میان، مقاومت ایران توانسته به قدرت هایی مثل چین و روسیه، جرأت نقش آفرینی بیشتر در تغییر معادلات جهانی را بدهد.

ایران بود که جبهه آمریکا و اسرائیل و ناتو را در دو جنگ موسوم به جنگ جهانی چهارم و سوم به هزیمت کشاند، هر چند که موضوع اصلی پروژه ویرانی طلبانه و تجزیه طلبانه «خاورمیانه جدید» بود. ایران نگذاشت سرنوشت رقت بار جنگ داخلی و تجزیه لیبی در لبنان و سوریه و عراق و یمن تکرار شود و از تحریم شدگی در جنگ تحمیلی صدام (در حد سیم خاردار)، به تولیدکننده و صادرکننده پهپادهای فوق مدرن و موشک های دوربرد نقطه زن تبدیل شد.

ایران نشان داد که بدون بستن با کدخدا و معطل ماندن در قبال عهدشکنی او، می توان موانع تحریمی را به تدریج از پیش پا برداشت و به سمت رونق اقتصاد حرکت کرد.

۶) تلاش برای ایجاد ناآرامی خشونت بار در ایران، رفتار از سر درماندگی غرب است، تا شاید به زور حُقّه های رسانه ای و به خیابان آوردن چندهزار نفر در خیابان، «مردم ربایی» کند و اشرار جنایتکار یا برخی عناصر فریب خورده را جای یک ملت ۸۵ میلیونی، یا پایتخت هشت میلیون نفری جا بزند و تصور «ایران ضعیف» را جای حقیقت «ایران قوی» بنشاند.

این جنگ روانی، همان واقعیتی است که «کیت کلارنبرگ» روزنامه نگار تحقیقی، تحت عنوان «رمزگشایی از جنگ آنلاین پنتاگون علیه ایران» منتشر کرده و در اینجا  هم بدان پرداخته شده است.

درست در دوره ای که دولت غربگرا و وزارت ارتباطات آلوده در ایران سرگرم واگذاری شبکه ملی اطلاعات و ارتباطات به بیگانگان بود، جان کری وزیر خارجه وقت آمریکا، چهارم مرداد ۱۳۹۴ در شورای روابط خارجی آمریکا گفت: «به ایران امروز نگاه کنید... ۲۵ درصد جوانان آنها بیکارند. اگر به تهران بروید- من نرفتم ولی دوستانم که رفته اند به من گفتند که- جوانان به دنبال گوشی های هوشمند هستند و می خواهند بخشی از دنیا باشند».

اما آیا «مالیا» و «ساشا»، دختران ۱۰ و ۱۴ ساله باراک اوباما حق نداشتند بخشی از همین دنیایی باشند که کری می گفت؟! پاسخ اوباما منفی بود. او اواخر آذر ۱۳۹۰ گفت «دخترانم را از استفاده از شبکه اجتماعی فیس بوک منع می کنم. این، مکانی امن برای گذران اوقات فراغت دخترم نیست. چرا باید بخواهیم با افرادی روبه رو شویم و از امور ما باخبر باشند، در حالی که آنها را نمی شناسیم. این عاقلانه نیست».

۷) شهید سلیمانی می گفت «من با تجربه می گویم میزان فرصتی که در بحران ها وجود دارد، در خود فرصت ها نیست. اما شرط آن این است که نترسید و نترسیم و نترسانیم». این، یک الگوی عملیاتی موفق است، به شرط اینکه تردید و تحیر و رودربایستی و انفعال کنار زده شود.

هرقدر درباره روشنگری و بصیرت مردم تلاش کنیم جا دارد و باید هم انجام بشود. اما نباید درباره تروریست ها و اشرار و تجزیه طلبان و ویرانی طلبان و به ویژه سیاسیون و سلبریتی های جاده صاف کن آنها در داخل، دچار خطای تحلیل و مسامحه شد.

نباید اجازه داد جماعت ورشکسته وطن فروش، با گروگان گرفتن نام مردم، مرتکب جنایت و خیانت پیاپی شوند. فرصت تعقیب و مجازات جنایتکاران وطن فروش را باید مغتنم شمرد؛ همچنان که در انهدام مقر برخی گروهک های تروریست آن سوی مرز انجام شد. منافذ و معابر نفوذ را باید بست و در انهدام شبکه داخلی نباید تاخیر به خرج داد.

همچنین نباید اجازه داد معیشت و کسب وکار مردم در فضای واقعی و مجازی، گروگان معرکه گیری اشرار و اوباش سیاسی شود. باید بی معطلی، نسبت به تامین شبکه ملی اطلاعات و ارتباطات (سالم، امن، قانونمند و شفاف) به جای شبکه عاریتی دشمن اهتمام شود تا جان و مال و معیشت و ناموس مردم در امان بماند.

۸) و بالاخره اینکه؛ همزمان با شکست فاحش نقشه دشمن و تودهنی خوردنش از ملت ۸۵ میلیونی ایران، باید سرِ مار را در آن سوی مرزها کوبید. هیجانات تدریجا جمع می شود- و از ابتدا هم طبق برآورد طراحان پیش نرفت- اما جبهه مقاومت در منطقه، با بانیان ماجرا حسابی دارد که حتما تسویه خواهد کرد.

بایستند و تماشا کنند و سپس همدیگر را لعنت کنند که چرا ایران را وادار به انتقام کردند. صدای لعنت همدیگر، احتمالا به زودی از تل آویو و ریاض و برخی مقرّ های آمریکایی شنیده خواهد شد؛ همچنان که در پایگاه های منهدم شده تروریست ها شنیده می شود.

یادداشت محمد ایمانی در روزنامه کیهان