یکی از خصوصیات و ویژگی های تشکیلات فراماسونری،
نو به نو شدن در هر زمان، منحرف نمودن اذهان از سازمان اصلی با قرائت های مختلف و دگرگون از تاریخ، مفاهیم و شاخص های ماسونی گری به شمار می آید. این ویژگی تقریباً از همان دوران نخست شکل گیری این تشکیلات مخوف صهیونی در عملکردها و تحرّکات آن، بارز و مشخّص بود، مثلاً در حالی که اساس تشکیلات فراماسونری از همان نخستین سال های اوّلیه هزاره دوم میلادی و پس از اوّلین جنگ های صلیبی، توسط فرقه موسوم به شوالیه های معبد شکل گرفت و به تدریج در سراسر اروپا گسترش پیدا کرد؛ امّا در تاریخ های رسمی، تاریخ شکل گیری نخستین لژهای ماسونی را مربوط به قرن هجدهم میلادی و تشکیلات بنّایان آزاد و اشخاصی مانند دزاگولیه دانستند.
تا همین اواخر، شرکت این تشکیلات را در انقلاب های «فرانسه» و «آمریکا» انکار می کردند یا نفوذ سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن را در مراکز قدرت منکر می شدند.
تا سالیان دراز، حضور اعضای لژهای مختلف ماسونی در نهادهای قدرت دوران قاجار و پهلوی تکذیب می شد و اصلاً وجود چنان تشکیلاتی را افسانه جلوه می دادند؛ امّا مسائل مختلف و افشاگری برخی روحانیون و نویسندگان مبارز در سطح داخل و خارج، باعث برافتادن پرده های راز و رمز این تشکیلات مخوف در همان سال ها گردید.
تشکیلات فراماسونری، معمولاً در شرایطی که به تدریج پرده از رازهایش بر می افتد، شروع به پوست اندازی و نو به نو شدن می نماید و خود طیّ برنامه هایی سیستماتیک شروع به افشاگری علیه سازمان قبلی که از حیّض انتفاع افتاده و به اصطلاح دیگر سوخته به حساب می آید، می کند. این مسئله در طیّ دهه 1340ش. مقارن با دهه 60 م. نیز اتّفاق افتاد. در طیّ این سال ها ناگهان سه جلد کتاب توسط اسماعیل رایین درباره تشکیلات فراماسونری ایران و لژهای مختلف و اعضای آن، با عنوان «فراموشخانه و فراماسونری در ایران» به چاپ رسید . این اتّفاق که برای نخستین بار در ایران رخ می داد، آن هم در شرایطی که مراکز سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور در تیول تشکیلات فراماسونری بود، رویداد حیرت آوری می نمایاند.
امّا بعداً مشخّص شد که در آن سال ها، تشکیلات فراماسونری در ایران، مشغول به اصطلاح پوست اندازی بوده و لژهای مختلف را در یک سازمان بزرگ با عنوان «لژ بزرگ ایران» متشکّل می کرده که در رأس آن شریف امامی (یکی از معدود ماسون های درجه 33) حضور داشته است. سال ها بعد که خاطرات اسدالله علم (وزیر دربار شاه) انتشار یافت، روشن شد که اساساً هزینه و امکانات انتشار کتاب های سه جلدی اسماعیل رایین، توسط ساواک تأمین شده بوده است.
در آن سه جلد کتاب، اگرچه به درستی سازماندهی، چارتر تشکیلاتی و چگونگی عضویت و اسامی بسیاری از ماسون های ایران چاپ شده بود؛ امّا از عملکرد سیاسی، اقتصادی و فرهنگیشان و همچنین تأثیر در تصمیم گیری های مراکز قدرت رژیم شاه سخنی به میان نیامده بود. علاوه برآن، درباره تشکیلات جدید، یعنی «لژ بزرگ ایران» نیز مطلبی درج نشده بود؛ ضمن اینکه قدرت این تشکیلات به رخ مردم کشیده شد و به نوعی رعب و وحشت در دل مردم، به خصوص طبقه به اصطلاح روشنفکر و شبه روشنفکر ایجاد گردید.
در طیّ سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، خیلی ها به دنبال همان تشکیلات و سازمانی بودند که با چارتر مشخّص در کتاب رایین افشا شده بود؛ در حالی که سال ها پیش از آن افشاگری، کلّ تشکیلات به لحاظ سازماندهی و ارتباطات، اساساً تغییر کرده بود!
سومین مثالی که می توان درباره خودافشاگری های تشکیلات فراماسونری ارائه نمود، موجی است که از اوایل هزاره سوم و پس از علنی شدن جریان آخرالزّمان گرای صلیبی، صهیونی، در جهان به راه افتاد و تعداد زیادی مقاله و کتاب در این باره به چاپ رسید و فیلم های متعدّدی نیز برهمین اساس ساخته و با سر و صدای بسیار بر پرده سینماهای جهان نقش بست که مهم ترین آنها سه گانه دن براون، یعنی «رمز داوینچی»، «فرشتگان و شیاطین» و «سمبل گمشده» بود که دو قسمت اوّل توسط ران هاوارد کارگردانی شده و طیّ سال های 2005 و 2007 م.
اکران گردید. در این زمینه کار به جایی رسیده که حتّی شبکه های تلویزیونی معلوم الحال ماسونی مانند BBC و VOA نیز در فیلم های مستندی به افشای اسرار سازمان فراماسونری می پردازند!
در این کتب و فیلم ها، بسیاری از اسرار کهن ماسونی برملا شد و علاوه براینکه به اصطلاح اطّلاعات سوخته ماسونی در معرض دید عموم قرار گرفت، یک نوع قدرت نمایی روانی هم توسط این تشکیلات صورت پذیرفت. این در حالی بود که تشکیلات ماسونی سال ها پیش از آن، بازهم پوست اندازی کرده و در شکل و شمایل جدید فرقه ها و شبه عرفان ها و صدها و هزاران فرقه به اصطلاح معنویّت گرا ظهور یافته بود.
تلاش برخی خبرنگاران و نویسندگان و کارشناسان در ایران و دیگر کشورها موجب شد تا برخی مراکز مهمّ تصمیم گیری فراماسون ها، همچون «بیلدربرگ» یا کمیته 300 در معرض افشاگری قرار گیرند و خیل اسناد و مدارکی که خصوصاً در سال های پس از انقلاب درباره نفوذ و کارنامه سیاه تشکیلات ماسونی در جریان بسیاری از فجایع تاریخی ایران و جهان انتشار یافت، باعث گردید تا این تشکیلات نهان روش، دست به یک موج دیگر خودافشاگری بزند که این بار ظاهرگرایی، رواج سطحی نگری و دور ساختن افکار عمومی از حوزه های نفوذ تشکیلات فراماسونری (اعمّ از سیاسی، اقتصادی، نظامی و به خصوص فرهنگی و هنری) در دستور کار قرار گرفت.
به دنبال تولید فیلم هایی مانند رمز داوینچی، فرشتگان و شیاطین، گنجینه ملّی و ... مجموعه های مستندی نیز تولید شد که اذهان را از شاخص های حضور افکار ماسونی در عرصه های فرهنگی، هنری و علمی به سوی ظواهر و نمادها و برخی اطّلاعات سوخته، مانند بازخوانی ساختارهای قدیمی این تشکیلات سوق دادند. نمونه فیلم هایی از این نوع را افرادی مانند: دیوید اک جلوی دوربین برده که با هزینه تشکیلات فراماسونری در سطوح وسیعی نیز در سراسر جهان پخش شد.
متأسّفانه افشاگری های انحرافی و فریبنده امثال، دیوید اک بر برخی از محقّقان و افراد و گروه های ضدّ ماسون در ایران و جهان تأثیر گذارد و آنها را به جای تعمّق در تفکّرات و شاخص های اندیشه های ماسونی و بررسی نفوذ و رخنه عناصر آن در عرصه های فرهنگی و علمی و طرّاحی برنامه های سیاسی، اقتصادی برای قبضه نمودن مراکز قدرت، به افراط در نمادگرایی و سمبلیسم، اصلی کردن این نمادها و سمبل ها در تحرّکات ضدّ ماسونی بسنده کردند که بعضاً این افراط های غیرواقعی به سطح لوث نمودن فعّالیت های ضدّ ماسونی کشیده شد.
از این دست آثار، می توان به مجموعه مستند «Arrival»
اشاره کرد که با نام ظهور در ایران تکثیر و توزیع شده است. در این مجموعه، ضمن پرداختن افراطی به نمادها و نشانه های مختلف ماسونی، از تحلیل اندیشه ها و تفکّرات مخرّب فراماسونری به شدّت پرهیز شده و مخاطب را در سطح یک سری ظواهر نگاه داشته و به وی اجازه نمی دهد که پدیده فراماسونری را در عمق اندیشه و فکر، بررسی و تحلیل نماید. چنین گرایشی متأسّفانه در برخی از سخنرانی های داخلی که بعضاً در دانشگاه ها و مراکز علمی و آکادمیک نیز برنامه دارند، مشهود است که به دلیل عدم حضور فعّال  محقّقان و پژوهشگران معتبر این حوزه در محافل و مجامع علمی، بعضاً بازار داغی هم پیدا کرده اند.
به نظر می آید برای تشخیص چنین جریانی و تلاش جهت تصحیح مسیر فعّالیت عناصر یاد شده، کافی است که به برخی از شاخصه های بارز تشکیلات، تفکّر و اندیشه فراماسونری که اساساً ریشه  در تاریخ این تشکیلات داشته و با گذر زمان هم هیچ تغییری نکرده، توجّه نماییم:
1. نمایاندن فراماسونری به عنوان یک ایده و سازمان مستقلّ سیاسی و فکری و دور ساختن آن از هرگونه شائبه صهیونیستی، در حالی که بنا به نوشته ها و اسناد مختلف و کهن صهیونی، تشکیلات فراماسونری شاخه ای از امپراتوری جهانی صهیونیسم محسوب شده و از دیرباز به عنوان بازوی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی آن عمل کرده است؛
2. باستان گرایی، مهم ترین شاخصه تفکّر امروز فراماسونری است. تفکّری که از همان زمان ورود نخستین فراماسون ها به این سرزمین، ترویجش در دستور کار قرار گرفت. عمده هدف نیز نه احترام و اکرام تاریخ باستان یا گذشته مثلاً باشکوه این آب و خاک بلکه تنها و تنها القای این فریب و نیرنگ تاریخی بود که ایران دارای تاریخ با شکوهی از 2500 سال پیش به این سو بوده (یعنی بدون تعارف 5000 سال تاریخ مشخّص قبل از آن را نادیده گرفتند!) ولی در حمله اعراب (بخوانید مسلمانان) نابود شده و از بین رفته است!! در واقع آنچه مراد ماسون ها از این باستان گرایی یا آرکائیسم (ایران منهای اسلام) بوده و هست، جز هجمه علیه تمدّن پرشکوه اسلامی و دین خاتم و جلوه های تاریخی و اجتماعی آن نیست. امروز نیز این نوع باستان گرایی به انحای مختلف در مکتوبات و سخنرانی ها و فیلم های جریان به اصطلاح روشنفکری و همچنین جریان های نوظهور سیاسی، فکری به چشم می خورد. جریانی که تاریخ تمدّن اسلامی را طیّ حاکمیت 10 قرنی اش بر دنیای خاموش قرون وسطا و پس از آن و همچنین تأثیر اساسی آن در شکل گیری تمدّن امروز بشری نادیده می گیرد؛
3. ترویج تفکّرات اومانیستی (انسان محوری) و سکولاریستی (جدایی دین از زندگی و اجتماع) در اشکال و فرم های مختلف هنری، فکری و اندیشه ای به نحوی که خدا را از زندگی بشر خارج کرده و به جای آن مسائلی از قبیل اراده انسانی یا معنویّت های غیر الهی را بنشانند. این تفکّراتی است که شاخص ترین ماسون های دوران رنسانس، تحت عنوان نهضت روشنگری تئوریزه کرده و طیّ 3 - 4 قرن اخیر در اشکال مختلف ادبی، هنری و علمی به خورد بشریّت داده اند. از جمله حضور تعیین کننده این تفکّرات صهیونی در دروس و سرفصل های درسی علوم انسانی دانشگاه ها یکی از آسیب های جدّی جامعه فرهنگی و هنری ما به حساب آمده است؛
4. ترویج لیبرالیسم به عنوان سیستم سیاسی، اجتماعی منتج از اومانیسم و سکولاریسم؛
5. ترویج اباحه گری و بی بند و باری و جدّی نگرفتن آن در سطح جامعه؛
6. تسامح و تساهل در اصول و احکام دینی مانند حجاب، روابط زن و مرد و ... ؛
7. ناکارآمد جلوه دادن قواعد اسلامی در مدیریت جامعه و ارتجاعی نشان دادن و واپس گرا نمایاندن قوانین دینی مانند قصاص، حضانت، ارث و ... برای مسائل امروز؛
8. نادیده گرفتن ولایت فقیه در تداوم نبوّت پیامبران و امامت ائمه اطهار(ع) و به عنوان نیابت امام عصر(عج)؛
9. غرب زدگی و خودباختگی نسبت به تجدّد و مدرنیسم غرب؛
10. تسامح در برابر فرقه های صهیونی از قبیل بهائیّت و وهّابیت و همچنین فرقه های نوپدید.
متأسّفانه نشانه های متعدّدی را از حضور عناصر فوق در عرصه های فرهنگی، هنری و علمی امروز جامعه اسلامی مان شاهدیم. از تحسین و تجلیل عناصر و عوامل پیشانی سفید ماسون تحت عنوان دانشمند و فیلسوف و متفکّر و فرهیخته و ...گرفته (که در نشریات و رسانه های مختلف صورت می گیرد) تا چاپ مکتوبات و برنامه های دیداری و شنیداری در تضعیف و خدشه دار ساختن اصول و احکام و قوانین اسلامی تا محدود ساختن صهیونیسم و تفکّرات صهیونی به اسرائیل و فلسطین تا پرهیز از تبیین ابعاد شرک آمیز، نژادپرستانه، سرمایه سالارانه و سلطه طلبانه اندیشه صهیونیسم و مصادیق آشکار و پنهانش در عرصه های فرهنگی و هنری و علمی و تا ... آنچه بیان شد، نشان می دهد که تشکیلات فراماسونری در یک سازماندهی نوین، امروزه ورای نمادسازی و سمبل گرایی در عرصه یک جنگ نرم تمام عیار با تمامیّت اسلام درگیر شده و همه نیروهایش را به این میدان فراخوانده است تا در یک درگیری نفس گیر پس از فروپاشی ایدئولوژیک جامعه اسلامی (همچون تجربه آندلس)، فروپاشی فیزیکال آن را شاهد باشد.
امروز نادیده گرفتن این تهاجم فرهنگی همه جانبه (که مقام معظّم رهبری آن را به طور رسمی از آذر ماه 1368 م.
یعنی فقط حدود 6 ماه پس از آغاز ولایتشان گوشزد کرده و طیّ این 22 سال در هر فرصت و در بسیاری از بیاناتشان مراحل مختلف آن را تبیین نموده و ضرورت مقابله برنامه ریزی شده را یادآور شده اند) جز تأثیر اندیشه های ماسونی نیست، اندیشه ای که تمامی طرح و برنامه های فوق را جز توهّمی بیش ندانسته و تحت تأثیر القائات صهیونیست هایی مانند کارل پوپر و دانیل پایپز (که توهّم توطئه را تئوریزه نمود) آن را حاصل خیالات و تصوّرات کهنه شده به حساب می آورند.