تعدادی از چهره‌های موثر آمریکا سیاست جاری این کشور در قبال ایران را خطرناک خوانده و خواستار تغییر این سیاست‌ها شده‌‌اند. تعدادی از چهره‌های موثر آمریکا سیاست جاری آمریکا در قبال ایران را خطرناک خوانده و خواستار تغییر این سیاست‌ها شده‌ و در پیش گرفتن دیپلماسی به جای تهدید در قبال ایران را خواستار شده‌اند. - جای کری رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا در اواخر سال 2011 (در اواسط ماه دسامبر 2011) طی یک سخنرانی در کانون اندیشه شورای آتلانتیک که در مورد سیاست خارجی آمریکا در برهه کنونی بود در خصوص ایران تاکید کرد: من بر این عقیده و باور هستم که یکسری احتمالات واقعی در خصوص ایران وجود دارد و با توجه به اینکه ما در موضع و موقعیت دشواری در قبال ایران قرار داریم. لازم است که با عقل و تدبیر عمل کنیم که از چیزهایی که می‌تواند در ماه‌های آتی به طور فوق العاده‌ای خطرناک باشد، باید اجتناب و دوری کرد و ما باید در این رابطه شفاف باشیم. جان کری در این رابطه پیشنهاد همکاری آمریکا با ایران و سایر کشورهای منطقه در مورد موضوع افغانستان را می‌دهد و خواستار ایجاد یک ائتلاف با حضور کشورهای منطقه در این رابطه می‌شود. - ویلیام لوئرز سفیر سابق آمریکا در چک اسلواکی (سابق) و توماس پیکرینگ معاون سیاسی وزیر امور خارجه در دوره بیل کلینتون و سفیر سابق آمریکا در روسیه، سازمان ملل متحد، فلسطین اشغالی و اردن در مقاله مشترکی در تاریخ 31 دسامبر 2011 (10دی ماه جاری) با اشاره به اینکه مردم آمریکا هر روز از مقامات و کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در حال اقدام نظامی علیه ایران می‌شنوند و لئون پانتا اخیراً گفته که آمریکا و اسرائیل به ایران اجازه دسترسی به بمب اتمی را نخواهند داد. این دو دیپلمات ارشد با اشاره به جنگ‌های گذشته و تصمیمات اشتباه آمریکا از زمان جنگ ویتنام تا عراق افزودند: کسانی که در زمان آغاز جنگ عراق در رهبری سیاسی آمریکا قرار داشتند، به تصمیم احمقانه و اجرای بی کفایت این تصمیم خیلی دیر پی‌بردند. آنها ضمن اشاره بر اثرات مخرب جنگ‌های پیشگیرانه تاکید دارند: از زمانی که تلاش‌های اوباما برای همکاری با رهبران ایران از آ‌غاز ریاست جمهوری وی با بن بست مواجه و این درخواست رد شد، این روند به مسیر متفاوتی کشیده شد. "لوئرز در" و "پیگیرینگ" سیاست جاری آمریکا در قبال ایران را تلاش دیپلماتیک برای جلب حمایت جهانی از یکسری تحریم‌های بی سابقه و انزوای ایران دانسته‌اند. این دو شخصیت معتقدند آمریکا باید به دنبال یک راه بهتر برای تعامل با این قدرت باشد که ظاهراً باید آن را قدرت منطقه‌ای نامید. آنها تاکید دارند که بدون شکیبایی در پیدا کردن راه‌های مختلف تعامل با تهران، واشنگتن در سیاستی گرفتار خواهد شد که نه رفتار ایران و نه حکومت این کشور را تغییر خواهد داد و می‌تواند به یک جنگ فاجعه بار منجر شود. این دو دیپلمات افزوده‌اند: ما و همکارانمان در «پروژه ایران » (کانون اندیشه بنیاد قرن) که در آن یک دهه است خواهان استراتژی دیپلماتیک و تشویق گفت‌وگوهای مستقیم آمریکا و ایران هستیم و حدود سه سال است که راه‌هایی را برای مهار برنامه هسته‌ای ایران پیشنهاد کرده‌ایم که از گسترش سلاح «هسته‌ای» توسط ایران جلوگیری و تعامل با ایران و دیالوگ در خصوص سایر مسائل منطقه‌ای را توصیه می‌کند. -ولی نصر از مشاوران سابق دولت اوباما و پژوهشگر ارشد موسسه بروکینگز در مقاله‌ای که در تاریخ 15/10/90 در خبرگزاری بلومبرگ به چاپ رسانده است، هشدار می‌دهد که تنش و تخاصم بین ایران و آمریکا به مرحله‌ای رسیده که بدون تمایل دو طرف یک رویارویی نظامی ممکن است به وقوع بپیوندد. وی می‌گوید: هشدار تازه فرماندهان نظامی ایران که گفته‌اند ناو هواپیمابر آمریکایی نباید به خلیج فارس بازگردد را باید جدی گرفت. چنین اظهاراتی نشان می‌دهد که ایران آماده نبرد است. نصر اقدامات اخیر ایران در نشاندن هواپیمای بدون سرنشین و تهدید به بستن تنگه هرمز را نشانه یک تغییر مهم ارزیابی می‌کند. وی معتقد است: آنچه که رهبران ایران می‌بینند و می‌اندیشند این است که اروپا و آمریکا از نظر اقتصادی بسیار ضعیف‌اند. آمریکا با عجله عراق را ترک کرده و در فکر خروج از بحران افغانستان است و همزمان مناسبات آمریکا و پاکستان به شدت تیره شده است. رهبران ایران معتقدند که رو به رو شدن با پیامد تحولات اخیر در خاورمیانه برای آمریکا بسیار دشوارتر از ایران خواهد بود. متاسفانه سیاست آمریکا در عمل به تشویق راهکار خصمانه و ستیزه جویانه حکومت ایران منجر می‌شود و بنابراین امکان جنگ را افزایش می‌دهد. - دریول کیمبل مدیر اجرایی انجمن کنترل سلاح در مقاله‌ای در روزنامه نیویورک تایمز در تاریخ 15/10/90 با اشاره به اینکه فشار به تنهایی نمی‌تواند به تغییر رویه رهبران ایران منجر شود و باعث افزایش تهدید و تحریک از جانب ایران خواهد شد و با یادآوری اینکه سیاست اوباما در قبال ایران در آغاز سیاست فشار و تعامل بوده است و با توجه به اینکه فشار بر روی ایران در حال حاضر بالا می‌باشد، پیشنهاد کرده که دولت اوباما باید رویکرد خود در قبال ایران را متعادل سازد و بحث‌ها در مورد پروسه گام به گام (اشاره به طرح گام به گام روسیه)‌ که منجر به بازرسی‌های بیشتر توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و گام‌های اعتماد ساز مانند توقف غنی سازی اورانیوم بیش از حد سوخت مورد نیاز راکتور (تهران) که برای جلوگیری از حرکت ایران به سمت سلاح هسته‌ای ضروری است را از سر گیرد. وی تاکید کرده است که دولت اوباما باید خواسته تمایل ایران برای تغییر رویه را با یک رویکرد دیپلماتیک مورد آزمایش قرار دهد.