راشا تودی در گزارشی به بررسی راه‌حل‌های درمانی یکی از محروم‌ترین مناطق آمریکا پرداخت. در می‌سی‌سی‌پی، آمار مرگ و میر کودکان با ترازهای کشورهای جهانِ سوم برابری می‌کند؛ عمر متوسط سیاه‌پوستان از سفیدپوستان بسیار کمتر است؛ و بیش از 20 درصد جمعیت این منطقه فاقد بیمه بهداشتی هستند. بیماری فشارخون، بارداری در سنین نوجوانی، و بیماری چاقی کودکان این منطقه، بیشترین تراز را در ایالات متحده دارد. سیلوستر هوور تنها خواربار فروشی باقی‌مانده در شهر باپتیست، این شهر را در طی 30 سال گذشته اداره می‌کند. هوور گفت: «اینجا شهر باپتیست است و ما از پایین‌ترین سرمایه اصلی در تمام ایالات متحده برخورداریم.» وی افزود: «بسیاری از مردم اینجا توانایی مراجعه به پزشک را ندارند و مسلماً قادر به مراجعه به دندان‌پزشک هم نیستند.» هنگامی که کار در مزارع پنبه و کارخانجات این منطقه از بین رفت، بیکاری به 90 درصد افزایش یافت. ساکنین می‌گویند فقر در می‌سی‌سی‌پی تابع رنگ پوست است؛ در مقایسه با نیمی از جمعیت کل سیاه‌پوستان تنها 16 درصد سفیدپوستان در فقر زندگی می‌کنند. لاری اسمیت و خانواده‌اش سالیان متوالی در شهر باپتیست زندگی کرده‌اند. اسمیت گفت: «ما همیشه بازماندگان شهر باپتیست بوده‌ایم. ما یک جامعه و یک خانواده هستیم. ما تمام چیزی هستیم که داریم. همیشه این‌گونه بوده است.» اسمیت در یک بیمارستان محلی کار می‌کند و می‌گوید بیمارانی را می‌بیند که در عمرشان هرگز به دکتر مراجعه نکرده‌اند. وی افزود: «در این روزها افراد مسن‌تر وقتی بسیار مریض می‌شوند ــ هنگامی که تقریباً کار از کار گذشته است ــ به بیمارستان می‌آیند؛ زیرا قادر به پرداخت صورت حساب نیستند.» یکی از شهروندان به نام باربارا اسمیت گفت دوستان و همسایگانش در جوانی مرده‌اند؛ یکی از این افراد دایی وی بوده که به خاطر عوارض مربوط به دیابتش که درمان نشده بود، فوت کرده است. راسل گفت: «این مسئله نادیده گرفته می‌شود و آنها می‌میرند چون نمی‌توانند دیابت و یا فشار خون بالای خود را درمان کنند.» کلیفتون ویلیامز کلینیک گرینوود لفلور را اداره می‌کند. این کلینیک تنها 10 دلار از بیماران دریافت می‌کند، آن هم برای پوشش هزینه‌های اداری. بسیاری از بیماران این کلینیک بر اثر چاقی، رژیم غذایی ضعیف و عدم مراقبت پیشگیرانه به این مرکز مراجعه می‌کنند. ویلیامز گفت: «می‌سی‌سی‌پی چاق‌ترین ایالت در کشور است. عوامل بسیاری وجود دارد. مردم بسیار غذای چرب می‌خورند و بدون آنکه متوجه باشند که نباید این کار را انجام دهند غذای زیادی می‌خورند. نتیجه آن دیابت و بیماری‌های قلبی است، و این موارد اثرات چاق بودن می‌باشد.» اما همه مردم شهر باپتیست قادر به پرداخت هزینه‌های 10 دلاری گرینوود لفلور نمی‌باشند؛ به همین دلیل است که پزشکان جکسون، آرون شرلی و محمد شهبازی به منظور درمان ناراحتی‌های بهداشت دلتا نگاهی به یک مدل ــ یعنی خانه‌های بهداشت روستایی ایران ــ انداخته‌اند. 1700 خانه بهداشت موجود در ایران، به 90 درصد جمعیت روستایی خدمات بهداشتی و درمانی ارائه می‌دهد و میزان مرگ و میر کودکان را در طول 4 دهه اخیر به 69 درصد کاهش داده است. آرون شرلی، متخصص اطفال در می‌سی‌سی‌پی، پس از دیدن ایران، این نهضت را به گونه‌ای اداره کرده است تا خانه‌های بهداشت در می‌سی‌سی‌پی بنا شود و شهروندانی را به کار گماشته که در حال حاضر کمک‌های دولتی دریافت می‌کنند. شرلی گفت: «موردی که مرا بسیار هیجان‌زده می‌کند دست یافتن به دو اصل تنها با یک روش است. یکی جذب نیروی کار از جمعیتی است که کمک‌های دولتی دریافت می‌کند ــ افراد جامعه‌ای که هدف ما آموزش آنان به عنوان کارکنان جامعه بهداشت است ــ و دیگر آن که به این طریق آنان از فهرست کمک‌های دولتی حذف شده و به جوامع خود کمک خواهند کرد.» شرلی و شهبازی، که در دهه‌های گذشته از ایران به دلتا آمده بود، همچنین سرمایه‌هایی را بررسی کردند که توسط خانه‌های بهداشت ایجاد می‌شود. در حال حاضر می‌سی‌سی‌پی سالانه به طور میانگین 50000 دلار برای هر بیمار صرف می‌کند. این در حالیست که ایران تنها 1000 دلار برای هر بیمار هزینه می‌کند و با این وجود ایرانیان روستایی بیشتری بهبود می‌یابند و کیفیت بالاتری را در خدمات بهداشت و درمان مشاهده می‌کنند. شهبازی گفت: «این مسئله مربوط به عدالت اجتماعی می‌شود. اگر شما انسان‌هایی را دارید که در عذاب هستند، مشابه آن است که مردم در ایران عذاب می‌کشند. این موضوع درباره عدالت اجتماعی و کمک به یکدیگر برای حل آن است.» اما همه افراد برنامه آنان را نپذیرفته‌اند. شرلی اظهار کرد: «ما فرمانداری داریم که اعلام کرده است ایران بزرگ‌ترین تهدید برای امنیت ملی است. بنابراین وقتی وی سخن می‌گوید مردم گوش می‌کنند، ساکنین می‌سی‌سی‌پی گوش می‌کنند.» وقتی دولت‌های ایران و ایالات متحده به مدت 30 سال است که با هم روابط دیپلماتیک ندارند، ساکنین شهر باپتیست فراتر از سیاست را می‌بینند. هوور درباره هیئت پزشکان ایرانی که از شهر باپتیست دیدن کردند گفت: «ما برای آنان موسیقی گاسپل پخش کردیم، آنان با شنیدن موسیقی گفتند گویی در وطن هستند، احساس خوبی به آنان می‌دهد، احساس فوق‌العاده‌ای به آنان می‌دهد؛ آنها دست می‌زدند و پایکوبی می‌کردند.» خانه بهداشت شهر باپتیست تجهیزات و برنامه‌هایی به گشایش نمایندگی مجاز کانتینرهای بهداشتی اختصاص داده است؛ اما هنوز 20000 دلار از گشایش آن فاصله دارد. تا رسیدن به آن زمان، انتظار در شهر باپتیست هم چنان ادامه دارد. اسمیت امیدوار است که برادرزاده‌اش در آینده فرصت‌های بیشتری نسبت به خود او داشته باشد. اسمیت گفت: «من می‌خواهم او بزرگ شود و از تمام چیزهایی که من نداشتم و انجام ندادم برخوردار باشد. من می‌خواهم او به دانشگاه برود، پزشک شود تا بتواند به من نیز کمک کند. او آینده شهر باپتیست است.