مراکز خبرى و اطلاع­رسانى در آگاهى دادن به مردم و تغییر دیدگاه­ها و نگرش­هاى آنان تأثیر بسزایى دارند؛ بنابراین سیاست­مداران صهیونیستى، از همان ابتداى تشکیل صهیونیسم و قبل از آن، بر این امر بسیار مهم و اساسى توجّه داشته و در این خصوص، برنامه­ریزى نموده­اند؛ چنان که "ریشون" مى­گوید: «یکى از بزرگ­ترین سلاح­ها، مطبوعات است. مطبوعات مى­توانند با نشر و تکرار مطالب، هر عقیده­اى را به مردم بقبولانند. تئاتر نیز قادر به انجام چنین کارى است. در هر نقطه از جهان، تئاتر و مطبوعات، باید القائات ما را تبعیّت مى­کنند». این سخن یک صاحب­نظر حامى صهیونیست است که نشان­دهندۀ توجه آن­ها به مطبوعات و رسانه­هاى مختلف و سعى در به سیطره کشیدن آن­ها دارد. دانش­مندان و متفکرینى که در این زمینه به تحقیق و بررسى پرداخته و مطالب و مدارکى ارائه نموده­اند، به طور عموم، این ادعا را تأیید مى­کنند، چرا که "آلفرد لى لى نیتال" در این باره مى­نویسد: «احتیاجى نیست که کنترل صنعت سینما توسط صهیونیست­ها نشان داده شود؛ زیرا کاملاً روشن است که بین سینما، تئاتر و رادیو و تلویزیون، ارتباط خیلى نزدیکى برقرار است. اسرائیلیان هیچ فرصتى را براى آن که هنر را در زیر پوشش خود بکشند، از دست نمى­دهند. هیچ مطلبى در روزنامه­ها و پخش اخبار رادیو و تلویزیون، بدون تأیید و کنترل یهودیان و وابستگان آنان چاپ و پخش نمى­شود. در سال 1974م، سرمایۀ سازمان کنترل سینما مبلغ 1/9 میلیون دلار بود که همه­اش، متعلق به یهودیان بود». "یورى ایوانف" دربارۀ نقش صهیونیست­ها در مطبوعات، به تفصیل سخن گفته است، چنان که مى­گوید: «صهیونیست­ها در ممالک مختلف جهان، حدود 1036 روزنامه و مجله دارند، با این همه، رهبران قوم اهمیت فوق­العاده­اى براى این وسیله قائل­اند و به هر وسیله­اى، عوامل خود یا عناصر هم­دل و موافق را در بنگاه­هاى عمدۀ مطبوعاتى و پخش اخبار و صنعت سینما و تلویزیون کشورهاى مختلف جاى مى­دهند. صهیونیست­ها هیچ­گاه نقش این اهرم­هاى نیرومند را در ارائۀ افکار، کم نمى­گیرند، زیرا خوب مى­دانند که نکات جزئى مانند عنوان مقاله­اى با حروف درشت و چاپ آن در کنار عکس رقّت­انگیز و یا چاپ مطلبى مهم در صفحۀ ماقبل آخر و پنهان داشتن آن در بین سایر اخبار، خیلى فرق مى­کند. به علاوه خوب مى­دانند که با تکرار بى­جا و نامناسب و حتّى آمیخته به عبارات چرب و نرم و ستایش­آمیزى که کم­تر انسانى، در حُسن نیّت ستایندگان آن تردید کند، مى­توان افکار عالى و انسانى را که ناقص نظریات و آراى ایشان است، چنان عارى از تأثیر کرد و از قوّت و اعتبار انداخت که دیگر کسى آن را جدّى نگیرد». با توجّه به این که انسان­ها، بر اساس فطرت پاک و ذاتى خویش، خواهان علم و دانش و حقیقت و آزادى­اند و دین مبین اسلام نیز آنان را به چنین مسیرى سوق مى­دهد، صهیونیست­ها در برابر این فطرت پاک انسانى، به واکنش برمى­خیزند تا با در اختیار گرفتن تمامى امکانات کسب فکر و اندیشه و خبر، مغزهاى تشنۀ آگاه و شعور را با ناآگاهى و بى­شعورى آلوده کنند و با چاپ و انتشار انواع و اقسام کتاب­ها و نشریه­ها، و در انحصار گرفتن وسایل تحریکى هم­چون سینما و در پوشش علم و دانش و هنر و سیاست و تاریخ و... یک فریب عظیم و نیرنگ وسیع را کارگردانى کنند تا عموم افراد آدمى را در جهان بفریبند و دل­هاى مرده و روح­هاى فاسد را آمادۀ پذیرش غُل و زنجیرهاى استثمار و بندگى و تذلل سازند و محیط را آمادۀ تسلّط همگانى و سلطنت جهانى صهیونیسم بنمایند. به همین دلیل است که دو آکادمى بزرگ «مرکز پژوهش­هاى فلسطینى» و «پژوهشکدۀ مسائل فلسطین» که تعدادى از پژوهش­گران مشهور عرب نیز در آن­جا مشغول فعالیت­اند و تاکنون حدود 120 کتاب و جزوه به زبان عربى، انگلیسى و... منتشر کرده­اند، هنوز نتوانسته­اند براى عرضۀ این کتاب­ها، یک کتاب­فروشى یا مغازه در غرب احداث کنند؛ حتّى برخى کتاب­خانه­هاى دانشگاهى و نیز روزنامه­ها یا فصل­نامه­هاى سیاسى و ادبى هم به محصولات این دو بنیاد توجهى ندارند. اگر به دقّت بررسى شود، شاید به این نتیجه برسیم که صهیونیست­ها در همۀ این موارد، نقش اساسى دارند و چون این مراکز برخلاف خواسته­هاى آنان گام بر مى­دارند، به شیوه­هاى مختلف، مانع فعالیت آن­ها مى­شوند. امّا نقش منفى صهیونیسم در مطبوعات و رسانه­ها چگونه و با چه هدفى انجام شده است؟ "آدیرال ویلیام گاى کار" در کتاب مهره­ها روى صفحۀ شطرنج چنین مى­نویسد: «یک یهودى به نام "آدم وایزهابت" که استاد علم لاهوت و حقوق بین­الملل دانشگاه نکوارشتات آلمان بود، در سال 1776م، انجمنى پنهانى به نام انجمن توراتیان براى یهود تأسیس کرد. او براى تحقّق هدف اصلى این تشکیلات که سیطره بر جهان است، اساس­نامه­اى قرار داد، در اصل چهارم این اساس­نامه آمده است که توراتیان باید مطبوعات و تمام رسانه­هاى دیگر را در سیطرۀ خود داشته باشند». در سال 1869م، "راشورون" یهودى در سخنرانى خود در شهر پراگ، دربارۀ اهمیت رسانه­ها در نظر یهودیان، گفت: «اگر طلا نخستین قدرت ما براى سیطره بر جهان است، مطبوعات باید دومین قدرت باشد». شاید بتوان گفت، با تشکیل اوّلین کنفرانس و کنگرۀ صهیونیسم در سال 1897م. در شهر بال سوئیس به رهبرى "تئودور هرتزل"، نقش صهیونیست­ها در انحراف مطبوعات از رسالت اصلى خویش شدّت یافت و مهم­ترین تحول در شیوۀ شست­وشوى مغزى مردم ایجاد شد. شایان توجّه است که مطبوعات اغلب کشورهاى اروپایى، حتّى چند دهۀ پیش از برگزارى کنگرۀ بال نیز، در سیطرۀ صهیونیست­ها بود، امّا فعالیت این نشریه­ها چنان نبود که بتوانند چهرۀ یهودیان را در نزد ملّت­هاى اروپایى زیبا جلوه دهند، بنابراین صهیونیست­ها، در این کنگره به این فکر افتادند تا از طریق فعال کردن نشریه­ها، به مقاصد خود برسند. یکى از اسناد و مدارکى که دلالت بر سیطرۀ صهیونیست­ها بر نشریه­هاى اروپایی پیش از برپایى کنگرۀ بال دارد، مقاله­اى است که در آوریل 1846. ماه­نامۀ انجمن گسترش مسیحیت در بین یهود منتشر شده، در این مقاله که از کتاب خطر یهود علیه اسلام و مسیحیان، نوشتۀ "عبدالله التل" نقل شده چنین آمده است: «روزنامه­هاى سیاسى اروپا، تا حدود زیادى در سیطرۀ یهودیان است. بر این اساس، چنان­چه کسى بخواهد براى دست­یابى به قدرت سیاسى با آنان رو در رو شود، بلافاصله مورد تهاجم گستردۀ مطبوعات عمدۀ اروپا قرار مى­گیرد». چندسالى از کنگرۀ بال نگذشته بود که بسیارى از رسانه­هاى فراگیر اروپا و آمریکا به دست صهیونیست­ها افتاد و آنان عملیات وسیعى را براى زیباسازى چهرۀ خود در نزد افکار عمومى آغاز کردند. این تلاش­ها در چهاردهۀ اوّل قرن بیستم، موفقیت چندانى نداشت؛ زیرا تصویر زشت آنان در باورهاى مردم، ریشه دوانده بود و به آسانى از بین نمى­رفت، امّا ناگهان بادهایى وزید که فضا را براى اجراى تبلیغات صهیونیستى موافق ساخت. نازى­ها به رهبرى هیتلر به تعقیب یهودیان پرداختند و مطبوعات صهیونیستى، فرصت را غنیمت شمرده، از کاه، کوه ساختند و نهایت بهره­بردارى را به نفع خویش از این واقعه به عمل آوردند. از همان زمان، سیطره و تأثیرگذارى صهیونیست­ها بر مطبوعات و رسانه­ها تشدید پیدا کرد و در برنامه­هاى آتى صهیونیسم، توجّه ویژه­اى به آن شد، به طورى که در پروتکل صهیونیست­ها چنین آمده است: «هیچ خبرى به جامعه نمى­رسد مگر این که ما اجازه داده باشیم؛ بنابراین باید خبرگزارى­هایى را که خبرهاى سراسر جهان را تأمین مى­کنند، در دست بگیریم. بدین ترتیب، هیچ خبرى مخابره نمى­شود مگر آن­چه ما انتخاب کرده باشیم». چه زیبا و به جاست و چه حُسن ختامى است که جواب این سؤال را با کلام دل­نشین و گُهربار مقام معظّم رهبرى، حضرت آیت­الله خامنه­اى ـ دام ظله العالى ـ در این زمینه به پایان رسانیم، ایشان مى­فرمایند: «حدود یک­صدسال قبل، یک هستۀ صهیونیستى با هدف انتقام­گیرى از نوع بشر، در اروپا به وجود آمد، تا به تلافى زیر فشار بودن و سرکوب و تحقیر یهودیان در 20 قرن گذشته که برخى به حق و برخى ناحق بوده است، با ایجاد فتنه و فساد و دور ساختن مردم از فرهنگ انسانى، فعالیت کنند؛ که از جمله وسایل کار این هستۀ صهیونیستى، روزنامه­هاى نیویورک­تایمز، واشنگتن­پُست، مجلۀ نیوزویک، وال­استریت ژورنال، و ده­ها رادیو و تلویزیون وابسته به فیلم­سازان و کارگردانان مختلف مى­باشد که از این طریق، این مخالفت علنى و تبلیغى خود را علیه جنبش­ها و انقلاب­هاى مردم، به خصوص مسلمانان عملى مى­سازند. دشمن اصلى در مقابل جمهورى اسلامی و ملّت ایران، اولاً صهیونیست­ها هستند که... بیش­تر دشمنى­ها هم از طرف آن­هاست. سرمایه­داران صهیونیست در اطراف دنیا، مخصوصاً در آمریکا و اروپا، مشغول فعالیت­اند. رادیوها، روزنامه­ها، وسایل ارتباط جمعى و بسیارى از امکانات در اختیار آن­هاست. ...دشمن دیگر هم رژیم آمریکاست که در واقع، روى دیگر این سکه است».