یک اندیشکده آمریکایی در گزارشی با اشاره به افول آمریکا در صحنه جهانی بواسطه بی‌کفایتی دولت "باراک اوباما "، نوشت که آمریکا روزبه‌روز ضعیف‌تر و دشمنان آن قوی‌تر می‌شوند. اندیشکده "هریتج " مقاله‌ای را به قلم "نیل گاردینر " مدیر مرکز "مارگارت تاچر برای آزادی " درباره عملکرد سران کاخ سفید در عرصه جهانی منتشر کرد. این مقاله به شرح زیر است: *انفعال واشنگتن در مواجهه با چالش‌های بزرگ آمریکا با جهانی روبرو شده است که به مراتب خطرناک تر است؛ ایران هسته ای، آشفتگی فزاینده در شمال آفریقا، روسیه سلطه جو در اروپا، چین قدرت طلب در شرق، دولت یاغی در کره شمالی و تهدید تروریسم. اما به نظر می رسد واشنگتن در مواجهه با این چالش های بزرگ تقریبا منفعل است و دولت آمریکا علنا فاقد هرگونه چشم انداز بلندمدت منسجم برای حفظ جایگاه آمریکا به عنوان ابرقدرت جهان است. از تهران گرفته تا طرابلس، دولت اوباما به طور غیرعادی آهسته عمل کرده است. *آمریکا در رویکردهایش دچار گیجی شده است تنها چند سال پیش، آمریکا در صحنه جهانی از ابهت زیادی برخوردار بود و رژیم های دیکتاتور، رقبای راهبردی، و دولت های حامی تروریسم در برابر قدرتمندترین ملت دنیا با احتیاط گام های خود را بر می‌داشتند. اکنون آمریکا در رویکردهایش ضعیف، فاقد رهبری قوی و اغلب گیج به نظر می رسد. این روش خطرناکی برای اداره کشور است که تنها دشمنان آمریکا را جسورتر کرده، متحدان این کشور را سردرگم کرده است و قدرت جهانی آمریکا را تضعیف می کند. * هیچ هدف بزرگی در سیاست خارجی اوباما وجود ندارد به نظر می‌رسد که هیچ هدف بزرگی در سیاست خارجی باراک اوباما وجود نداشته باشد، نه راهبردی برای افزایش قدرت آمریکا، نه تدبیری برای جنگ جهانی علیه مبارزان مسلمان و نه تمایلی برای تقویت دفاعی آمریکا در دولت اوباما دیده می شود. رویکرد وی درباره مسائل بین المللی دقیقا بر عکس "رونالد ریگان " است. این رویکرد بیشتر بر این عقیده خام استوار است که می توان بر دشمنان آمریکا با تعامل و نه رویارویی با حداکثر قدرت فائق آمد و اینکه می توان امنیت آمریکا را با سازش های بزرگ ارتقا بخشید. علی‌رغم ریگان، اوباما نتوانست آمریکا را به عنوان یک ملت متمایز با نقشی منحصربه‌فرد در رهبری جهان آزاد ببیند که در برابر ظلم و ستم ایستاده است. اوباما در سخنرانی هایش در خارج از کشور همواره کشور خود را مقصر دانسته و اعتمادی به عظمت آمریکا ندارد. از قاهره گرفته تا استراسبورگ، وی لحنی عذرخواهانه را به جای نشان دادن اعتقاد به آمریکا به عنوان کشوری برگزیده و مهد آزادی برگزیده است. رهبری که به نقش تاریخی کشورش به عنوان یک آزادی بخش بزرگ نگاه نمی کند، نمی تواند در خارج از این کشور قدرت آمریکا را افزایش دهد. * دست‌کم گرفتن متحدان آمریکا یکی از قصورهای اصلی سیاست خارجی اوباما، تمایل وی به رنجاندن یا حتی تحقیر کردن متحدان اصلی آمریکا در جهت تلاش برای خوشحال کردن رژیم های متخاصم، رقبای راهبردی یا حتی کل کشورهای جهان اسلام یا آمریکا لاتین بوده است. در واقع، تیم سیاست خارجی اوباما بیشتر تلاش کرده است که دوستان آمریکا را کاهش دهد و اهمیتی برای قدرت رهبری آمریکا در جهان مدرن قائل نیست. نمونه های اولیه این سیاست را می توان در تاکتیک های خصمانه دولت اوباما علیه بنیامین نتانیاهو درباره ساخت شهرک های اسرائیلی، تسلیم شدن در برابر مسکو درباره سپر دفاع موشکی و نادیده گرفتن لهستانی ها و چکی ها، تصمیم برای حمایت از مارکسیست ها در هندوراس، و حمایت از آرژانتین در مذاکرات تحت نظارت سازمان ملل در خصوص مالکیت جزایر "فالکلند " مشاهده کرد. همه این اقدامات منجر به تنش های قابل توجهی میان آمریکا و دوستان واقعیش شده اند در حالی که منافع محسوسی را برای واشنگتن به ارمغان نیاورده‌اند. آنها تنها منجر به فقدان وفاداری و ضعف قابل توجه در آمریکا شده اند. * کم‌توجهی دولت اوباما به روابط با لندن دولت آمریکا توجه کمی به حفاظت و افزایش اتحادهای سنتی این کشور از جمله روابط خاص میان آمریکا و انگلیس کرده است که قلب تپنده اتحاد منطقه اقیانوس اطلس به مدت بیش از 70 سال بوده است. این رابطه خاص در دوران اوباما به صورت عمده ای کاهش یافته و حتی در مواردی مورد استهزا قرار گرفته است و دولت اوباما به طور حیرت انگیزی از احترامی که برای مهمترین شریک و متحد راهبردی آمریکا قائل بود، کاسته است. نظر دولت کنونی آمریکا درباره این رابطه در اظهارات یکی از مقامات وزارت خارجه در ماه مارس 2009 خلاصه شده است: "چیز خاصی راجع به انگلیس وجود ندارد. شما نیز مانند 190 کشور دیگر جهان هستید. شما نباید انتظار رفتاری خاص با خود را داشته باشید. " * عدم نگرانی درباره نقض حقوق بشر این مسأله به میزان زیادی مشخص شده که کاخ سفید اهمیت کمی به مسائل حقوق بشری در سطح بین المللی می دهد و برغم دولت قبلی، آزادی ملت ها در خاورمیانه و دیگر مناطق جهان را در دستور کار خود ندارد. در عوض این دولت همچنان تمایل داشته است که رهبری آمریکا را تسلیم موسسات فراملی مانند سازمان ملل کند که هیچ سابقه ای در مقابله با دیکتاتوری ها ندارند. دولت اوباما ارزش بیشتری برای تعامل با رژیم های متخاصم قائل است حتی اگر آنها سابقه بدی در نقض حقوق بشر داشته باشند و بر این عقیده است که بدست آوردن توجه آنها منجر به افزایش امنیت آمریکا می شود. این رویکرد درباره ایران، روسیه و کره شمالی اعمال شده است. در عین حال دولت آمریکا به سرعت دست دوستی خود را به سوی حاکمان مستبدی چون "عمر حسن البشیر " دراز کرد و سابقه نسل کشی دولت سودان و شبه نظامیان وابسته به آن یعنی "عرب جانجاوید " را که صدها هزار نفر را به خاک و خون کشیدند، به فراموشی سپرد. ژنرال بازنشسته نیروی هوایی آمریکا "جی. اسکات گریشن " فرستاده ویژه اوباما به سودان راهبرد جدید دلجویی از دشمنان را اینگونه توصیف کرد: "ما باید به ارائه مشوق ها فکر کنیم. کودکان و کشورها به ستاره های طلایی، صورت های خندان، دست دادن ها، توافقات، گفت وگو و تعامل واکنش نشان می دهند. " *آمریکا ضعیف‌تر و دشمنان آن قویتر می‌شوند دولت اوباما در جهانی که روز به روز خطرناکتر می شود، رویکردی فروتنانه نسبت به رهبری آمریکا برگزیده است. در حالی که دشمنان آمریکا قویتر می شوند، آمریکا ضعیف تر و آسیب پذیرتر می نماید. در عین حال، متحدان آمریکا مانند انگلیس، اسرائیل، ژاپن و اروپای مرکزی و شرقی همگی متوجه این سیاست کاخ سفید شده اند که تمایل بیشتری به عذرخواهی از سیاست های خصمانه آمریکا نسبت به تقویت دوستی با متحدان اصلی این کشور وجود دارد. سیاست خارجی بزدلانه دولت اوباما آخرین چیزی است که جهان در دوران آشفتگی فزاینده خاورمیانه، از جمله تهدید ایران هسته ای و ظهور مبارزان مسلمان از مصر تا یمن به آن نیاز دارد. اکنون نیاز بیشتری به رهبری آمریکا احساس می شود اما این رهبری به طور حیرت انگیزی از صحنه جهانی غایب بوده است. رئیس جمهوری آمریکا به طور غیرعادی نتوانست چهره آمریکا را به عنوان یک ابرقدرت منحصربفرد نشان دهد. بر اساس دکترین اوباما، خاص بودن آمریکا یک ایده بی معناست و یکی از پایه های اصلی تفکر راهبردی آمریکا محسوب نمی شود. *دولت اوباما شاهد بزرگترین افول قدرت جهانی آمریکا از دوران کارتر است دولت اوباما بزرگترین افول قدرت جهانی آمریکا از دوران جیمی کارتر تاکنون است. اما باید به این نکته توجه کرد که این کشور تنها با بازسازی قدرت دفاعی آمریکا، کاهش کسری بودجه، رهبری بین المللی قوی و احیای اتحادهای ضروری با دوستان، می تواند بر تهدیدها و چالش های جدی قرن بیست و یکم فائق آید.