این مستند که توسط یکی از تئوریسین های اصلی لابی های تصویری صهیونیست یعنی رافائل شور که خود یک خاخام محافظه کار است ساخته شده درباره مسائل مختلفی در مورد ایران است. موج سیاه نمایی و تخریب همه جانبه علیه ایران همیشه در دستور کار دستگاه سیاسی غرب قرار داشته ،به گونه ای که پس از انقلاب شکوهمند اسلامی ،سیاه نمایی همیشه یکی از مهمترین تاکتیکها وشیوه های غرب در زمینه سازی ایجاد فشار بیشتر بر روی ایران بوده است. در این بین یکی از مهمترین ابزارهای سیاه نمایی رسانه ها بوده اند. رسانه هایی که بی تردید پیوندی غیر قابل تفکیک از دستگاه سیاسی غرب دارند.به گونه ای که رسانه های غرب که دائما ادعای استقلال دارند همیشه بخشی از سناریوی ایران هراسی هستند.اما نکته ای که دراین باید به آن توجه کرد این مطلب است که این رسانه ها همیشه بحث سیاه نمایی علیه جمهوری اسلامی ایران را با یک شیوه ویا روش ثابت انجام نداده اند بلکه هر بار با محصول تصویری جدید آن هم با سبک تولیدی تازه موجی نو به راه می اندازند.این موج گاهی اوقات به وسیله یک فیلم که اکثرا هالیوودی است به راه انداخته می شود،گاهی اوقات هم به وسیله سلسله خبرهای دروغ که از پیش برنامه ریزی شده.اما این بار تئوریسین های فرهنگی رژیم صهیونیستی برای راه اندازی موجی جدید وارد عرصه رسانه شده اند وبا تولید مستندی به نام ایرانیوم وانتشار آن هم در حد بسیار گسترده تلاشهای فراوانی در راستای ایجاد موج جدید سیاه نمایی علیه ایران به راه انداخته اند.موجی که بی شک آنها درانتظار نتایجش هستند تا در صورت گرفتن نتیجه لازم توطئه های جدیدی را علیه کشورما برنامه ریزی کنند. مستندی به کارگردان یک خاخام این مستند که توسط یکی از تئوریسین های اصلی لابی های تصویری صهیونیست یعنی رافائل شور که خود یک خاخام محافظه کار است ساخته شده درباره مسائل مختلفی در مورد ایران است. مسائلی که همه آنها در یک موضوع جمع می شود وآن هم اجرای پروژه ایران هراسی است. این مستند 56 دقیقه ای که در چندین بخش تقسیم شده است به طور کلی روی بحث خطرناک بودن انرژی هسته ای ایران مانور می دهد.این درحالی است که این مانور آنقدر مغرضانه وغیر حرفه ای است که تمام قسمتهای آن را زیر سوال می برد. قسمت اول این مستند و به طور کلی شروع مستند با عنوان A REVELUTION درباره انقلاب اسلامی است.به گونه ای که درهمان ابتدای کار صحنه هایی از رفتن محمد رضاشاه را به نمایش می گذارد وسپس ورود حضرت امام (ره ) به کشور.از همان ابتدای کار کاملا مشخص است که رافائل شور تلاش میکند با نشان دادن هرج ومرج کشور در زمان انقلاب به ویژه به تعبیر این مستند هرج ومرج پس از ورود امام به نوعی به تمام مخاطبینش این موضوع را القا کند که انقلاب اسلامی از ریشه یک حرکت انحرافی بوده است.چرا که دقیقا پس از نشان دادن صحنه های خروش مردم که در این مستند با عنوان بی نظمی از آن تعبیر می شود،صحنه هایی را به نمایش می گذارد که درآن بعضی از افراد حکومت گذشته ، پس از انقلاب اعدام می شوند تا به نوعی حس بیننده را در مورد خشن بودن انقلاب تحریک کند.هر چند که این موضوع یک توهین علیه ملت است اما هیچ مرجع رسانه ای نمی خواهد که سازنده را در مورد این توهین مورد باز خواست قرار دهد. بی احترام به یک رهبر یک ملت در این بین نکته قابل توجه اینجاست که فیلم پس از نمایش هر صحنه خشونت آمیزی از قیام مردم چهره و صحبتهای حضرت امام را به نمایش می گذارد تا در یک حرکت غیر اخلاقی به نوعی به بیننده خارجی این موضوع را بباوراند که عامل این همه کشته وقتل حضرت امام (ره) وانقلاب اسلامی بوده است. نکته قابل توجه دیگر که نباید به هیچ وجه از آن چشم پوشی کرد.نمایش صحنه هایی است که درآن حضرت امام ازآیات قرآن استفاده می کنند.چرا که با کمی تفکر در پشت پرده این نمایش تصویری مغرضانه به این موضوع پی می بریم که علاوه بر تخریب ایران وحضرت امام خمینی (ره) وهجمه علیه انقلاب اسلامی،نسبت دادن خشونت به آیین اسلام هم یکی از هدفهای مهمی است که در این مستند به شدت دنبال شده! به ویژه در بخش اول این مستند یعنی بخش «یک انقلاب» با نشان دادن آن بخش از صحبتهای حضرت امام (ره) که با توسل به آیه های قرآن همگان را تشویق به ایستادن در مقابل استکبار می کند.تلاش بر این دارد تا به نوعی ذهن مخاطب را به این سمت بکشاند که هم گفتارهای امام وهم گفته های اسلام خشونت آمیز هستند وبه دنبال کشتار در جامعه جهانی می باشند.این نوع از سیاه نمایی تصویری در بخش اول این مستند پیش زمینه سازی برای هدف اصلی بخشهای این مستند می باشد که این هدف مهم همان تروریست خواندن ایران است. اما در ادامه بخش اول این مستند شاهد این هستیم که امیر فخر آور که یک دانشجوی فراری است ودر حال حاضر برضد جمهوری اسلامی ایران فعالیت می کند تلاش دارد با گفتن این جمله که درایران بر علیه کشورهای غربی هر روز وهر شب از واژه مرگ استفاده می شود به ذهن بیننده این موضوع را القا کند که در کشور ایران چیزی به جز کشتار مطرح ویا تلاش برای کشتن دیگران مطرح نیست.این سیاه نمایی آن هم توسط یک ایرانی کاملا هدفمند است که کارگردان سعی کرده ازآن استفاده کند. مستندی که ملت ایران را تروریست می خواند اما در بخش دوم مستند که به نام «یک جمهوری اسلامی» است کارگردان سعی کرده با نشان دادن صحنه هایی از تصاویر انقلاب اسلامی ورای گیری در جمهوری اسلامی وسپس صحبتهای امام در مورد اسلام به نوعی باز هم به رویه تخریب اسلام این بار همراه با حکومت جمهوری اسلامی ایران ادامه دهد،دراین بین مصاحبه ای از کلر تیرمن(رئیس بنیاد دموکراسی در عراق) را به تصویر می کشد که می گوید:باید درباره اینکه آیا انقلاب اسلامی به هدف خود رسیده تحقیق کرد،نوع گفتن او به گونه ای است که انگار می خواهد به بیننده این پیام را برساند که این انقلاب نتیجه ای در برنداشته. نکته جالب توجه اینجاست که این صحبت تیرمن در حالی می باشد که در بخش سوم، پس از صحبتهای اوبا تیتر 30 سال ترور که عنوان بخش سوم آن است روبه برومی شویم.در همان لحظات اغاز پارت سوم این مستند تصاویری از زنان ومردان مسلح ایرانی به نمایش گذاشه می شود که برای تامین امنیت در شهرها پخش شده اند هر چند که دراین بین مستند سعی دارد که با نشان دادن این تصاویر مفهوم دیگری مانند تروریست بودن را به تصاویر بکشد. اما نکته از همه مهتر جمله ای است که شهره آغداشلوبازیگر فیلم ضد ایرانی سنگسار ثریا راوی این مستند در ابتدای بخش سوم بیان می کند آن هم اینکه :«رژیم سی سال است که بر ای انجام امور خود از ترور استفاده می کند».بیان این جمله در حالی صورت می گیرد که در ادامه تصاویری از حزب الله را نشان می دهد وراوی به این موضوع اشاره می کند که حزب الله یکی از اهرمهای ایران برای ترور است .هر چند که این کلام نخ نما شده که دراین مستند به آن اشاره می شود بارها به عنوان یک اتهام دروغ و واهی اثبات شده. توطئه سازی و اتهام زنی،شالوده اصلی مستند اما به هر صورت برگی است از جنایات تصویری علیه ملت ایران،چرا که این موج سیاه نمایی و تروریست خواندن ملت ایران در بخش سوم این مستند تنها محدود به اینجا نمی شود وکارگردان در ادامه با بی شرمی چندین نمونه از بمب گذاریهای دنیا را بر عهده ایران می گذارد وحتی با نشان دادن تلفات این جنگها سعی می کند به نوعی بیننده را از عامل این ترورها که دراین مستند با بی شرمی تمام به ملت ایران نسبت داد می شود،متنفر کند که این موضوع در ادامه همان استراتژی ایران هراسی است. تمام این توطئه های تصویری که در سه بخش اول مستند صورت می گیرد درمقابل عنوان بخش چهارم آن یعنی «brutal regimes»نقش تکمیل کننده دارد چرا در این بخش با عنوانش که معنی آن یک رژیم دیکتاتور وبی رحم است سعی کرده تمام چهار بخش را نتیجه گیری کند وبه نوعی به بیننده ناآگاه خود این موضوع را القا کند که نتیجه تمام این اتفاقات یک چیز است آن هم به وجود آمدن یک رژیم سرکوبگر! مستند سازی های توهمی،شیوه جدید صهیونیسم این قسمت از مستند اوج سیاه نمایی وهجمه های فوق العاده تبلیغاتی است که نمونه دیگرآن را هر روزه از سوی شبکه های خبری غرب می بینیم.هر چند که رافائل شور سعی کرده با زبانی دیگر این توطئه تصویری را به نمایش بگذارد.از سوی دیگر در این قسمت محسن سازاگار سعی میکند در این سیاه نمایی تصویری به کارگردان کمک کند وبا دیکتاتور خواندن مقامات کشورمان به نوعی بر هجمه ها بیافزاید. به طور کلی این مستند را می توان تلاش رژیم صهیونیستی برای ایجاد فشار بیشتر بر ایران دانست.چرا که رژیم صهیونیستی چند سالی هست که با استفاده از ابزار موثری همچون مستند اهداف خود را در عرصه رسانه به گونه ای دیگر تعقیب کند که نمونه دیگر این موضوع را می توان سری مستندهایی دانست که درباره هلوکاست از سوی بی بی سی به نمایش درآمد.به ویژه که دراین مستند تلاش شده بود با نشان بعضی تصاویر، به نوعی مستند بودن آن به گونه ای به خورد بیننده داده شود که بیننده همه چیزا را باور کند. دراین بین بی بی سی هم این مستند را بارها بارها به نمایش گذاشت تا به همگان نشان دهد که چه تلاشهایی در به ثمر نشستن اهداف این رژیم اشغالگر می کند.از سوی دیگر اگر به نام تهیه کننده مستند ایرانیوم یعنی فوند کلاریون که تهیه کننده فیلم توهین آمیز جهاد سوم بوده است نگاهی بیاندازیم کاملا متوجه همه چیز خواهیم شد وبه این نکته پی خواهیم برد که تیمهای تخریب رسانه ای ایران به نوعی ثابت هستند ودرواقع مزدورانی به استخدام لابی های رسانه ای صهیونیست درآمده اند تا در یک رویه همیشگی این امواج سیاه نمایی وبه نوعی اتهام زنی را به راه اندازند.