رفتارهای غیر اخلاقی برلوسکونی و عدم توانایی مردم در تغییر وی به دلیل قدرت مالی و رسانه ای او نسلی سرخورده و لاابالی را برای ایتالیا به ارمغان آورده است. رسوایی های برلوسکونی و اعتراض بی نتیجه مردم این کشور به این رفتارهای غیر اخلاقی زمانی معنای سیاسی می گیرد که با نگاهی دیگر به این سیاستمدار غربی توجه کنیم. سیلویو برلوسکونی (به ایتالیایی: Silvio Berlusconi) نخست‌وزیر و سرمایه‌دار ایتالیایی است. او دومین نخست وزیر ایتالیا به جهت مدت باقی ماندن در سمت نخست وزیری است. وی تاکنون در سه دوره این سمت را در ۱۹۹۴-۱۹۹۵، ۲۰۰۱-۲۰۰۶ و از ۲۰۰۸ تاکنون به عهده داشته است. وی ریاست حزب «به پیش ایتالیا» را بر عهده دارد. همچنین مالک باشگاه آ.ث.میلان و ثروتمندترین شخصیت سیاسی جهان نیز محسوب می‌شود. طبق فهرست تهیه شده توسط مجله فوربز او با سرمایه ۹ میلیارد دلاری، ۷۴مین ثروتمند جهان است. سیلویو برلوسکونی همچنین مالک امپراتوری بزرگ رسانه‌ای در ایتالیا است. وی در عین حال بی‌اخلاق‌ترین رهبر دنیا لقب گرفته است که رسوایی های اخلاقی بسیاری را یدک می کشد. امپراطوری رسانه ای وی علاوه بر نقش اقتصادی ویژه ای که برای او دارد و در شرایط سیاسی با شانتاژ خبری راه را برای تصدی وی در پست های حساس باز می کند وظایف دیگری را هم دنبال می کند من جمله تهیه و پخش برنامه های غیر اخلاقی و مستهجنی که داد مردم ایتالیا را هم در آورده است. بر همین اساس به گزارش افرادی که به این کشور سفر داشته اند و یا چند سالی در این کشور زندگی کرده اند مردم ایتالیا از نظر اخلاقی از طرف این رسانه ها به شدت تحت فشار هستند و برلوسکونی با رسانه هایش به شدت تضعیف اخلاق عمومی را دنبال می کند. اکثر برنامه های تلویزیونی دستورالعمل اخلاقی نامناسبی دارند و الگوهای نامناسبی را به کودکان و جوانان ارائه می دهند. به عنوان نمونه در یکی از این برنامه ها به عنوان دکور صحنه ازسه زن رقاصه با لباس های بسیار نامناسب استفاده شده که تا انتهای برنامه تنها کارشان رقصیدن است بدون این که کمترین ربطی به اصل برنامه داشته باشند و جالب این که تأثیر تبلیغی این برنامه روی جوانان تا حدی بوده که دختران رمی آرزو دارند جای این سه زن باشند! از طرفی با وجود این که در گذشته ایتالیایی ها نسبت به باقی مردم اروپا مذهبی‌تر بوده اند اما در حال حاضر فشار رسانه ها کار را به جایی رسانده که نسل گذشته را هم که معتقد به پاکدامنی و وفاداری در روابط زناشویی بوده به سمت لا ابالی گری و بی اخلاقی سوق داده است و معدود خانواده های معترض هم به اتهام مدرن نبودن از طرف همین رسانه ها تحقیر می شوند. به نظر می رسد ترکیب قدرت و ثروت و همچنین اغوای رسانه های وابسته، مردم ایتالیا را به زانو در آورده است به نحوی که دیگر مالک باورهای خود هم نیستند و نومیدانه نابودی فرهنگ و اخلاق جامعه خود را در سطح منطقه و جهان دنبال می کنند.