مجله فارین‏پالسی در مقاله‌ای با اشاره به روابط سرد آمریکا و روسیه پس از پایان جنگ سرد می‌نویسد: توسعه ناتو ناامنی برای کرملین را افزایش داده است. مجله آمریکایی "فارین‏پالسی " در گزارشی به قلم "اندرو ایمبری " کارشناس روابط بین‌المل و دانشجوی دوره دکترای دانشگاه "جرج تاون " با اشاره به استقرار موشک‌های رهگیری در رومانی توسط آمریکا می‌نویسد: "دیمیتری روگوزین "، سفیر روسیه در ناتو دوباره خبرساز شد. روگوزین که به رک‌گویی و صراحت لهجه معروف است، اخیرا در صفحه "توییتر " خود به مطلبی اشاره کرده است که نگرانی آشنایی در مسکو به شمار می‌رود. آمریکایی‌ها و متحدانشان دوباره می‌خواهند به غار "خرس روسی " نزدیک شوند. او با اشاره به استقرار برنامه‌ریزی شده موشک‌های رهگیری کننده در رومانی هشدار می‌دهد: "چند بار لازم است به آنها یادآوری شود که این مسئله خطرناک است؟ " پس از آن دغدغه‌های مشابهی توسط رئیس ستاد مشترک روسیه، "نیکلای ماکروف " بیان شده، توضیحات روگوزین معمای غیر قابل حل امنیت را برجسته می‌کند که بر روابط ایالات متحده- روسیه از دوران پس از جنگ سرد سایه افکنده است. رابطه میان ایالات متحده و روسیه مجددا برقرار شده است اما موفقیت کلی آن به درک متقابل انگیزه‌های طرفین بستگی دارد. فارین‏پالسی سپس با بیان اینکه در ایالات متحده سه مکتب فکری برای توضیح و تفسیر نوسانات آونگ گونه در روابط دوجانبه آمریکا و روسیه به وجود ‌آمده است به ترتیب به شرح این مکاتب می‌پردازد: یکی از این مکاتب استدلال می‌کند که "کرملین " تحت تاثیر دلارهای نفتی و ثبات مجدد داخلی، برنامه جاه‌طلبانه‌ای را برای ایجاد یک جهان چند قطبی با روسیه به عنوان یکی از قطب‌های رهبری کننده پی‌ریزی کرده است. در اواسط دهه 1990، روسیه چنین تمایلاتی داشت ولی توان رسیدن به اهداف خود را نداشت. * بین روسیه و آمریکا اجماع اخلاقی وجود ندارد مکتب فکری دوم تقصیر را گردن تغییر اولویت های سیاست خارجی "واشنگتن " می‌اندازد. ادغام روسیه در مسیر اصلی سیاست‌های غربی، که ستون اصلی سیاست خارجی آمریکا طی دهه 1990 بود، با توهم برآمدن چین و بی‌ثباتی در خاورمیانه جایگزین شده است. برخی معتقدند که این موضوع سیاستگذاران ایالات متحده را منحرف ساخته است و منجر شده که موضوعات کوچک به منازعات استراتژیک تبدیل شوند. مکتب سوم بر از میان رفتن اجماع اخلاقی در روابط آمریکا و روسیه تمرکز می‌کند. عدم توافق در موضوعات سیاسی با اتخاذ یک موضوع روز به روز قطعی‌تر و غیر همکاری جویانه از سوی روسیه نسبت به اقدامات ایالات متحده، اکنون به عنوان شاهدی بر نیت بد تفسیر می‌شود. نویسنده این گزارش با اعتقاد به اینکه چیزهای قابل ستایش زیادی در هر سه مکتب وجود دارد اما مشکل را در جای دیگری می‌بیند: قبل از حل معمای روسیه، ما نیاز به برآورد واضحی داریم که نشان دهد چگونه نگرانی‌های مربوط به موازنه قوا و الگوهای تاریخی عدم امنیت در روسیه، بر هم تاثیر می‌گذارند. از مقررات مربوط به اداره مسافرت‏های خارجی در زمان "نیکلاس اول " در قرن 19 گرفته تا همکاری های فعلی با توسعه ناتو، دفاع موشکی و پایگاه‌های ایالات متحده در آسیای مرکزی، تلاش برای ایجاد یک مرز قابل دفاع روابط روسیه با دنیای خارج را شکل داده است. در ادامه، این گزارش یادآور می‌شود: امروزه هنگامی که روس‌ها تعهدات سیاستگذاران ایالات متحده در زمان وزارت کشور "جیمز بیکر " را به "میخائیل گورباچف " به یاد می‌آورند، که "حوزه صلاحیت ناتو برای نیروهای آن حتی یک اینچ هم به سمت شرق گسترش نخواهد یافت "، به سادگی شکایات تاریخی خود را حل شده تلقی نمی‌کنند. توسعه ناتو ناامنی برای کرملین را افزایش داده و به برآورد دوباره انگیزه‌های ایالات متحده در این منطقه کمک کرده است. این مجله آمریکایی علت عقب‌ افتادگی اقتصادی روسیه را پایه‌های ضعیف صنعتی و الگوی توسعه دولتی آن کشور دانسته و می‌نویسد: این موضوع به طور کلی واکنش‌های سیاست خارجی روسیه را شکل داده است. برای بسیاری از روس‌ها، سیاست‌های اقتصادی ایالات متحده طی سالهای دهه 1990 ، به عنوان تلاشی برای تضعیف روسیه به شمار می‌رفت و باعث تضعیف هر چه بیشتر قابلیت نظامی این کشور می‌شد. وجود سوءظن‌ها در هر دو طرف، تلاش‌ها برای توسعه دوجانبه جریان تجارت و سرمایه‌گذاری و ادغام روسیه در سازمان تجارت جهانی را با مانع مواجه کرده است. این چالش برای ایالات متحده وجود دارد، هرچند بتواند اهداف امنیتی خود را در اروپا بدون آسیب به منافع روسیه دنبال کند و یک پیچیدگی را در روابط ما ایجاد می‌کند نویسنده با بیان این مطلب معتقد است: در ادامه سه گام متصور است. اول، معمای امنیت زمانی تشدید می شود که دولت‌ها نتوانند انگیزه‌های دفاعی طرف مقابل را درک کنند. دولت اوباما باید تلاش‌ها برای روشن کردن اهداف ایالات متحده در دفاع موشکی و توسعه ناتو را دوچندان کند. این مسئله به بهبود ساختارهای همکاری جویانه ارتباطی و اطلاعاتی، افزایش مبادلات علمی و فرهنگی و تمایل هر دو طرف به رسیدگی بی‌طرفانه به موضوعات قدیمی نیاز دارد. دوم، نیروی تازه دادن به روابط ایالات متحده - روسیه به التزام هر دو حزب با همگرایی دمکرات‌ها و جمهوری‌خواهان در عناصر اساسی راهبرد بلند مدت نیاز دارد. خصومت دیرینه حزبی تاثیر زیان‌آوری بر قابلیت انتقال اطلاعات دقیق و به موقع درباره اهداف ما به مسکو داشته است. در پایان، دولت باید برنامه‌ها برای دفاع موشکی در اروپا را با تلاش های مجدد برای ارتباط برقرار کردن در مورد اهداف بی‌خطر از طریق محدودیت یک جانبه در منافع پیرامونی خودمان که منافع اصلی کرملین محسوب می شود، ادغام کند. این برنامه مستلزم تلاش برای ترویج دمکراسی در آسیای میانه و کندی روند توسعه ناتو در گرجستان و اوکراین است. مجله فارین پالسی با تاکید بر اینکه ترسیم یک رابطه جدید با روسیه آسان نخواهد بود در پایان می‌نویسد: بهترین تلاش های ما احتمالا هنوز خواسته‌های روگوزین را برآورده نخواهد کرد. اما این روابط برای از بین بردن ابهامات درباره اهداف بسیار مهم است که بر منافع عمومی ما در ایجاد یک نظم جهانی با ثبات‌تر سایه افکنده است.