اگر تردیدی درباره انگیزه‌ها و منابع بحث سیاسی ضد انقلابی باقی مانده بود، استفاده از فناوری‌های نوین اطلاع‌رسانی در جنگ رسانه‌ای آن را از بین برد. پایگاه خبری-تحلیلی "لا هاینه " اسپانیا، در تحلیلی با اشاره به مطلب فوق آورده است: بحث سیاسی حول حقیقت نمی‌چرخد، بلکه حول قدرت است، سعی نمی‌کند با استدلال و اطلاعات صحیح چیزی را نشان دهد یا متقاعد کند بلکه تحمیل می‌کند، مشوش می‌سازد، متعجب می‌کند و موجب ترس می‌شود. مجادلات علمی نیستند بلکه نظامی و هدف، اشغال کاخ است، از هر طریقی که شد. رویکرد امپریالیستی به نفع ابزارهای جدید ارتباطی در اینترنت مبتنی بر سلطه کامل مالی، تکنولوژیکی و مالکیتی بر آنهاست. مورد "توئیتر " مثال‌زدنی است. ایران و جنبش معروف به "سبز " صحنه آزمایش بود. محققین مهمی نشان داده‌اند که اعتراضات ادعایی سبزها علیه دولت‌مردان خود در توئیتر، منشا خارجی داشتند. به عنوان مثال، "آلیادس آکوستا ماتوس " (نویسنده کوبایی) می‌نویسد که "امیرا هویدی " اطلاعاتی از شرکت کانادایی "سیسموس " که به تحلیل شبکه‌های اجتماعی می‌پردازد به دست آورد و توانست ثابت کند که در روز 19 ژوئن در اوج اعتراضات در ایران، 40.3 درصد پیام‌ها از خارج می‌آمدند در حالی که پیام‌هایی که دارای منشا داخلی بودند به زحمت به 23.8 درصد می‌رسید و منشا 35.7 درصد هم نا مشخص بودند. در روزهای گذشته، عملیاتی مشابه درباره ونزوئلا انجام گرفت. ایده استفاده از توئیتر برای حمله به انقلاب بولیواری به سرعت از سوی مطبوعات سنتی منتشر شد. هر چند که برخی اصرار داشتند که اعتراضات را ابتکاری خودجوش از سوی شبکه‌های اجتماعی جلوه دهند. روزنامه "ال‌ناسیونال " کاراکاس، بدون صداقت اعلام کرد که کالج ملی روزنامه‌نگاران، سندیکای کارگران مطبوعات و انجمن گزارشگران عکاس، جامعه مدنی را به مشارکت در همایش توئیتری در ساعت 4 عصر روز سه‌شنبه دوم فوریه فراخواندند. به نظر می‌رسد که سازمان‌دهندگان واقعی این اقدام رسانه‌ای ونزوئلایی نیستند. نگاهی به وقایع: روز دوم فوریه این اتیکت ظاهر می‌شود "ونزوئلا را آزاد کنید ". حدود 300 نفر در آغاز در آن شرکت داشتند که مشخصا از قبل برنامه‌ریزی شده بود. با سرعتی تعجب‌آور به مکان سوم موضوعات برتر می‌رسد. "ونزوئلا را آزاد کنید " در 10 دقیقه نخست در جای هشتم از ده موضوع مهم‌تر قرار می‌گیرد، 20 دقیقه بعد به جای چهارم رسید و بعد از یک ساعت در مکان سوم قرار گرفت. در مدت دو ساعت این جایگاه را حفظ کرد. این نخستین بار بود که یک موضوع ونزوئلایی در این شبکه در فهرستی قرار می‌گرفت که ظاهرا نشانگر مسائلی است که به بالاترین شاخص‌های مشارکت دست می‌یابند. برخی می‌گویند عجایب اینترنت و برخی نیز آن را بدگمانی‌های بیهوده می‌دانند. اما اطلاعاتی وجود دارد که به راحتی قابل کشف است و هیچ رسانه‌ای آن را نگفت: از آن 300 شرکت‌کننده ابتدایی بیش از 65 درصد پیام‌های خود را از آمریکا صادر کردند و 25 درصد نیز از کلمبیا. آیا این اعتراضی ونزوئلایی است؟ چند روز بعد، آنهایی که به مبادله در "ونزوئلا را آزاد کنید " دسترسی داشتند ناگهان با پیام‌هایی روبرو می‌شدند که از سوی کاربر " @4 فوریه " در حمایت از رئیس‌جمهور "چاوز " می‌آمدند. این "مزاحم " به شکل زنده کلمات سخنرانی رهبر ونزوئلا را منتشر می‌کرد. او را تهدید کردند، سعی کردند او را با مکالمات شخصی سرگرم کنند. او به زحمت توانست یک ساعت در فضای سایبری "دموکراتیک " فعالیت توئیتری داشته باشد. آخرین پیغامش می‌گفت: سی سال آینده زمان نبردهای بزرگ و پیروزی‌ها خواهد بود، کلام چاوز که در آکادمی نظامی بیان داشت. چند ثانیه بعد کاربر "@4 فوریه " از سوی توئیتر به شکل قطعی لغو شد، هر چند که این مزاحم آن گونه که قوانین ایجاب می‌کنند خود را معرفی هم کرده بود. "یوهاندری "، کاربرِ با پشتکار دیگری از توئیتر، در ساعت 5.52 دقیقه درخواستی صریح گذاشت: آیا کسی می‌تواند توضیح دهد چرا اکثریت شرکت‌کنندگان در "ونزوئلا را آزاد کنید " از خارج هستند، مثلا از آمریکا؟ هیچ کس پاسخ نداد، هر چند توصیه‌ای محتاطانه به شرکت‌کنندگان ظاهر شد: مکان‌یاب را غیر فعال کنید. اما یوهاندری در برابر فقدان پاسخ بار دیگر و یک بار دیگر سوال ویران‌کننده خود را تکرار کرد و در ساعت 6.15 دقیقه عصر گفت: در نهایت هیچ کس نتوانست به من توضیح دهد که چرا "ونزوئلا را آزاد کنید " از آمریکا و کلمبیا می‌آید. به هر طریق، حقیقت مهم نیست؛ صحبت از جنگ قدرت است، که ظاهرا در آن هر چیزی می‌ارزد. به همین خاطر 30 نهاد مطبوعاتی آمریکا و وابستگان آنها در آمریکای لاتین مانند "اکسلسیور " مکزیک یا "کلارین " آرژانتین با جدیتی که می‌بایست آنچه به عنوان یک خبر مقرر شده بود، اعلام کردند: "ونزوئلایی‌ها از توئیتر برای اعتراض علیه چاوز استفاده می‌کنند ".