جوانها از طریق وبلاگ ها و سایت های اینترنتی به خودکشی های جمعی دست می زنند. دلیل اینکه مرگ را برای چندین نفر رقم می زنند چیست؟ یکی از خصوصیات جوان و جوانی این است که در پی یافتن همسانانی می باشد که با آنها روی هم بریزد. با تشکیل اجتماع ها، جوانان همدیگر را تقویت می کنند. در سایت های مذکور نیز، جوانان با مخاطبان مجازی آشنا می شوند که اندیشه ها و تفکرات مرگبار خود را با یکدیگر تقسیم می کنند. اندیشه هایی همچون نفرت از جهان و اشتیاق به کشتن خود. شاید بخش مشترک همه سایت هایی که این جوانان به آن مراجعه می کنند همین امر باشد. هنگامی که جوان تنهاست و نسبت به طرح خود تردید دارد، با حضور در این پایگاه ها، توسط بقیه تأییدی برای تصمیم خود می گیرد. باید به برنامه های خودکشی که در این سایت ها طرح می شود، بدون چون و چرا ملحق شد. متأسفانه هدف از این سایت ها فکر کردن نیست، بلکه این سایت ها در پی آن است که جوانان به طور جمعی یکدیگر را متقاعد کنند که کار درستی را انتخاب کرده اند. اگر آنها انتخاب کرده اند که دیگران را در این تجربه دردناک خود سهیم کنند، پس چرا تنها مدت کوتاهی پیش از مبادرت به این عمل یکدیگر را ملاقات می کنند؟ به این خاطر که نظرشان عوض نشود. یکی از خصوصیات جوانان، به ویژه جوانان زیر 25 سال، ایده آل گرایی آنهاست. آنها برای آنکه از واقعیت های بد زندگی خود که با آن دست به گریبان هستند فرار کنند، به فانتزی گرایی روی می آورند. آنها از ستارگان یا اشخاص دیگر الگو برداری می کنند. آنها حتی پیش از آنکه طرف را بشناسند، نسبت به او علاقمند می شوند. در وب به راحتی می توان خود را برای مخاطب توصیف کرده و هویت سازی کرد. در بیشتر موارد، همین برخورد با "دوست مجازی" تأثیر بسزایی دارد. در مورد دو زن جوانی که در آخر هفته گذشته دست به خودکشی زدند، آنچه بیش از همه آنها را ترغیب می کرد آن بود که مبادا طرح آنها ناکام بماند. آنها صرفا کمی قبل از این اقدام همدیگر را دیدند، و بنابراین، فرصتی نداشتند تا وضعیت متفاوت همدیگر را درک کرده و تصمیم بگیرند که از این اقدام خودداری کنند. آیا پایگاه های اینترنتی و وبلاگ ها، مکانی برای تسهیل رفتارهای مخرب است؟ نباید اینترنت را محکوم کرد بلکه باید هوشیار بود. فرزندان ما، فرزندان جامعه مجازی هستند. این نکته کلیدی است که والدین، آموزگاران و مربیان باید مد نظر قرار دهند. به همان ترتیبی که فرزندان ما بزرگ و بزرگتر می شوند، دنیای مجازی موازی با "دنیای حقیقی" آنها رشد می کند. من این امر را در بیماران خود مشاهده می کنم. هنگامی که من از آنها بپرسم آیا با کسی بیرون می روید یا خیر، حتما باید تصریح کنم که از کدام "دنیا" صحبت می کنم. اداره کردن این دوگانگی، کاری پیچیده است که می تواند خطرناک شود.